XIV

"Jeśli kogoś kochasz, to jeszcze nie znaczy, 

że Bóg ma w swoich planach, 

żebyście byli razem." 

~Jodi Picoult

Sasuke

- I na co był nam ten toast? - westchnąłem.

- Cześć. - Blondyn chybocząc się, wystawił rękę. - Jestem Naruto.

- Sheeiren, miło mi - warknęła, piorunując wzrokiem również nieszczęśnika obok, który nie znając jej wcześniej widocznie przejął się do żywego, bo odsunął się, skupiając swoją uwagę na kieliszkach.

- A ciebie co tu przywiało? - spytałem szczerze ciekawy.

- GPS w twoim aucie świetnie się sprawdza, nawet nie wiesz, jak bardzo. -  Zmierzyłem ją wzrokiem od góry do dołu i powoli zaczynałem rozumieć, dlaczego Itachi się z nią użerał. Na trzeźwo na pewno bym tego nie przyznał, jednak teraz miałem prawo stwierdzić, że świetnie wyglądała cała w czerni.

- Oookej. - Pokręciłem głową, chcąc skupić na niej wzrok i jak najszybciej się pozbyć.

- Nie raz widziałam cię po alkoholu, ale dziś budzisz moje szczególne obrzydzenie - mruknęła, rozglądając się po lokalu.

- Żadna nowość - odparłem.

Imai bez ostrzeżenia sięgnęła za moje ramię, a ja miałem ochotę otworzyć szeroko oczy na widok, kiedy za jednym razem cały alkohol powędrował przełykiem do jej żołądka. Dziewczyna nawet się nie skrzywiła.

Typowe.

- Będziesz bratu dziękował na kolanach, a i tak będzie trudno - powiedziała, siadając obok mnie na wolnym stołku barowym.

- Skąd wiesz, że trudno? Próbowałaś?

- Naprawdę będziesz zadawał takie idiotyczne pytania? - syknęła, opierając się plecami i łokciami o ladę, lustrując pub.

- Dziś mogę. - Wystawiłem przed siebie palec, chcąc jej to udowodnić.

- Nie, nie możesz. - Itachi wykazał się nadludzkimi umiejętnościami, wyciągając nas z tego bagna. - Naruto chyba przysypiał. Ewentualnie udawał, nie mając ochoty bardziej poznawać Shee. - Prawie splajtowaliśmy.

- Możemy plajtować - odparłem sucho, a ona natychmiast odwróciła głowę w moją stronę.

- W dupie ci się poprzewracało?

- Nie, ale jeśli już zaczęłaś ten temat, to moja dupa ma się w porządku. - Zacząłem bełkotać bez sensu. Jednak brakowało mi sensownej motywacji, aby zaprzestać tej jawnej kompromitacji.

- Okłamałeś ją, nie? - Popatrzyłem, jak wypija kolejny kieliszek, po czym szturchnąłem Naruto.

- Domów jeszcze. - Chłopak ocknął się, ręką przywołując barmana.

- Tak, czy nie? - dopytywała.

- Zatajanie prawdy traktujesz jako kłamstwo, czy nie?

- A ty mówisz serio, czy kpisz? - odparowała.

- Więc zataiłem prawdę.

- Czyli okłamałeś!

- No przecież się pytałem...

- Przyszłam wygłosić ci jakiś pretensjonalny wywód, ale chyba nie mam siły - westchnęła, odwracając się przodem do lady. - To wszystko mnie prze… - Zatkała dłonią usta, a jej oczy patrzyły na mnie ze strachem. Zaczęły wstrząsać nią odruchy wymiotne, a barman jedynie powiedział:

- Drugie drzwi na lewo.

Imai wystrzeliła jak strzała, niknąc we wskazanym wejściu.

- Słaba zawodniczka -  dopowiedział, a ja popatrzyłem na niego z litością.

- Nie masz pojęcia, o czym mówisz. - Spojrzałem na niego z wyższością, na co on spuścił wzrok i zostawiając nasze zamówienie na blacie zniknął w kuchni.

- A to jest kto? - spytał Naruto, który na nowo tryskał energią. Spojrzałem na niego kontrolnie, dochodząc do wniosku, że potrzebował po prostu chwili na regenerację, bo znów rozochocony rozglądał się po lokalu, rozbiegany wzrok w końcu umiejscawiając na mnie.

- Moja szwagierka.

- Strasznie wysoka - mruknął, opierając się o ladę.

- Ale nie wyższa niż jej facet - odparłem, wpatrując się w drzwi, w które z gracją huraganu wbiegła dziewczyna. Przez chwilę zastanawiałem się, czy do niej nie pójść i nie sprawdzić, czy wszystko w porządku, ale szybko doszedłem do wniosku, że nie chciałaby, aby ktokolwiek widział ją w tym stanie.

- Hinata i tak jest lepsza - czknął. - Najlepsza. - Uniosłem jedną brew do góry, jednak on zdążył mnie już kompletnie olać. Rozmarzył się, a brakowało jedynie tego, żeby się poślinił.

- Wraca - mruknąłem pod nosem, patrząc na Shee, która dotykając ściany szła w naszym kierunku. Bez słowa usiadła na wcześniejszym miejscu, lecz teraz przodem do blatu, oparła swoje łokcie, a twarz schowała w dłoniach.

Nigdy jej nie widziałem w takim nastroju.

Zawsze tryskała władczą energią, a sarkazm czuć było od niej na kilometr. Jednak nie w tym momencie. Oparłem się na jednym łokciu, przyglądając jej się z niekrytym zainteresowaniem. Załamana Imai? Nie, to niemożliwe…

- To nic osobistego, pani - zaśmiał się barman, nachylając się do przodu - ale zawsze masz taką minę, czy okres ci się spóźnia? - Facet bezczelnie się z niej wyśmiewał i gdyby wszystko było w porządku właśnie zbierałby swoje zęby z podłogi, ciesząc się, że udało mu się przeżyć. Ewentualnie leczyłby swoją urażoną dumę, na którą Shee bez problemu wjechałaby ze swoją kpiną, skutecznie uszkadzając. Dziewczyna jednak tylko zacisnęła dłoń w pięść, lecz nie podniosła głowy.

- A ciebie dzisiaj chłopak nie dopieścił, czy mama nie dała na nowe rurki? - rzuciła, na co on obruszył się wielce.

- Wypraszam sobie!

- Zejdź mi z oczu - warknęła, a on na to ostentacyjnie odwrócił głowę i odszedł na zaplecze.

- Nie jesteś znana ze zwierzeń, Imai, ale sądzę, że to ten czas.

Naprawdę wyglądała jak wrak. Podniosła głowę do góry, a ja dopiero teraz zauważyłem zmęczenie widoczne na jej twarzy. Worki pod oczami stały się praktycznie sińcami, a same tęczówki bardzo powoli poruszały się po pomieszczeniu.

- To ten czas kiedy mówię, że moje życie przewróciło się górą do dołu - zakpiła, dotykając kolejnego kieliszka. Po chwili jednak zmarszczyła brwi, przesuwając go w moją stronę. - Zabierz to ode mnie - powiedziała z niesmakiem, a ja zamrugałem kilkukrotnie, aby całkowicie skupi na niej swoją uwagę. - To mi szkodzi.

- Alkohol? - prychnąłem. - Masz za twardą głowę, żeby przejmować się kilkoma kieliszkami.

- Czy dobrze usłyszałem? - Naruto wychylił się, spoglądając mi przez ramię. - Mam nową partnerkę do picia? - Uśmiechał się od ucha do ucha, a ja za szybko ruszyłem głową, powodując jej zawroty. Brrr, za dużo na raz, Uchiha.

- Nie dziś… - Oparła czoło o blat, a ja doszedłem do wniosku, że były dwie opcje rozwiązania tego problemu. Pierwsza to taka, że byłem już stanowczo zbyt pijany i po prostu majaczyłem. Druga wygląda tak, że Imai naprawdę przeżywała jakieś dziwne załamanie, jednak jakoś nie mogłem się do tego przekonać. Przecież zawsze, gdy wymieniało się ludzi z grupy, mówiono: chłopcy, dziewczęta i Sheeiren. I niema w tym ani krzty ironii!

- Rozmowy głębokiej treści. - Naruto podłożył te słowa pod melodię piosenki “we wiil rock you”, śpiewając je zamiast refrenu.  - Zapodasz nam bez wielkiej boleści! Bum, bum, tsss. Bum, bum, tsss.

- Przestań, bo jeszcze jeden tekst, a naprawdę zaczniesz się zastanawiać, jak dobrze było mieć prosty nos - mruknęła, nawet nie unosząc głowy. Wskazała po prostu w losową stronę, a ja w tym czasie kiedy Naruto bladł z sekundy na sekundę, analizowałem jej ton. Był za słaby… smutny? Nie, na pewno nie.

- Coś mówiłaś o górze i dole oraz o tym, że zamieniły się rolami - powiedziałem, chcąc przerwać krępującą ciszę.

- Chciałbyś być ojcem, Sasuke? - Zastygłem w bezruchu, gdyż to pytanie pobudziło pewne zamknięte szufladki, czego wcześniej skrzętnie upilnowałem. Mimo wszystko ta wzmianka otworzyła zamki. - Jeśli nie musiałbyś robić tego dla Uchiha Company, chciałbyś?

I w tym momencie mój proces myślenia stał się strasznie spowolniony. Pytanie Imai było nieprecyzyjne. Nie spytała, czy chciałbym przed tą całą aferą, czy po, ale mimo to. A była to zasadnicza różnica, wręcz diametralna, która powodowała powstanie dwóch przeciwstawnych odpowiedzi, gdyż w jednej wersji figurowała Sakura Haruno, a w drugiej już nie.

- Zależy, co masz na myśli - odparłem po dłuższej chwili, nie mogąc się zdecydować. Nie byłem pewien, o co dokładnie pytała.

- Nie pierdol - warknęła, przekręcając głowę na bok, tym samym bombardując mnie spojrzeniem szarych tęczówek, które w odpowiednim świetle stawały się niebieskie, jeśli wierzyć Itachiemu. - Tak, albo nie.

- Pytasz o teraz? Dokładnie, czy w tym momencie chciałbym być ojcem?

- Tak. - To krótkie słowo zawisło między nami, wyjątkowo mi ciążąc. Naruto znów zapadł w tą swoją pijacką drzemkę, a ja w przeciwieństwie do niego byłem totalnie rozbudzony.

Wyobraziłem sobie siebie, Sakurę i dziecko. Wszystko fajnie prócz tego, że matka tego urojonego dziecka nie chce mnie znać, bo ją najnormalniej w świecie zawiodłem.

- Tak - powiedziałem, choć nie byłem tego pewien. Ściągnęłoby to na mnie masę nowych obowiązków. Moje mieszkanie w apartamentowcu musiałoby przejść gruntowną przebudowę, ewentualnie zostać wystawione na sprzedaż, ponieważ istniała możliwość, że potrzebowalibyśmy jednorodzinnego domu. Mój tryb życia, moje otoczenie, ja, przeszlibyśmy przez masę zmian i pewność moich chęci co do tego stanęła na dość niskim poziomie.  

- Dlaczego? - spytała, nieobecnym wzrokiem wpatrując się w okolice mojej klatki piersiowej. Nadal leżała z głową i ramionami na ladzie, całkowicie nieruchomo. Coś ją trapiło, coś nie pozwalało, aby jak zawsze zawładnęły nią sarkazm i kpina. To coś musiało być silniejsze, a jeśli rzeczywiście było, to nie należało do błahych spraw.

- Może w końcu bym dorósł.

Pojąłem wagę tego, co zrobiłem. Naprawdę zdawałem sobie sprawę, że zawaliłem to po całości, ale wina nie jest jednostronna. Nie potrafiłem wszystkiego wziąć na swoje barki, lecz to nie kwestia braku odwagi. Nigdy nie zdarzyło mi się coś aż tak spieprzyć. W ogóle rzadko odnosiłem porażki, a jeśli już jakieś się napatoczyły, należały do tych małego kalibru. Jednak relacja z Sakurą zdecydowanie była tą największą i z uszczerbkiem na dumie musiałem przyznać, że chyba najbardziej bolesną.

- W sumie, o czym ja mówię. - Machnęła ręką, lecz ton wcale nie wskazywał na olewcze podejście. - Nawet nie wiesz, czy ona jest w ciąży.

Zapadło między nami maksymalnie krępujące milczenie, dziś wyjątkowo mi przeszkadzające. Uwierało tak, jak potrafi to robić kamyk wpadający do buta podczas długiej wędrówki. Nie sprawia ci fizycznego bólu, wywołując zamiast niego psychiczny dyskomfort.

- Czasami mogłaby być, a czasami nie - mruknąłem, przeczesując palcami włosy.

- Mniej problemów, tak? - rzuciła cynicznie, a do mnie momentalnie przyszedł chłód, przebiegając po moich plecach, mackami rozchlapując zimno, zebrane tam wcześniej w postaci kropelek potu.

- To dość poważny krok w życiu - powiedziałem wymijająco, jednak ta nie dała się zwieść.

- Wkręcasz mnie, czy samego siebie?

- Obojga. - Odchyliłem się na krześle, ledwo dowierzając w to, że aż tyle jej powiedziałem. To była właśnie jedna z jej charakterystycznych cech. Mieliśmy gadać o jej problemach, a ona chcąc tego uniknąć odwróciła kota ogonem, powodując zamianę ofiary.

- Z Sakurą już trojga.

Wkurzała mnie. Wkurzała mnie tą pewnością siebie nawet w momentach, kiedy podobno jej nie miała. Tym, że wyciągnęła ze mnie coś, czego nie chciałem nikomu pokazywać.

- Każdy popełnia błędy - warknąłem.

- Eureka. Przyznałeś się, to już połowa sukcesu. - Jej ręka opadła na ladę, a dziewczyna zmieniła swój obiekt zainteresowania na kieliszki.

- Nadal nie dotarliśmy do twojej połowy. - Spojrzałem kontrolnie na Naruto, który bezpiecznie kimał na stołku obok, nie słysząc naszej rozmowy.

- Jakiej połowy? - Nawet nie udawała zdziwionej. Po prostu zadała pytanie retoryczne, ale mi wydawało się, że potrzebowała zapalnika.

- Teraz twoja kolej. - Przechyliłem kolejny kieliszek, mocno się krzywiąc. Wziąłem do ręki szklankę z colą, której już teraz musiałem użyć, bo jeśli dalej piłbym w ten sposób, poleciałbym do wc nawet szybciej niż Shee.

- Wiesz jak to jest, kiedy masz poczucie winy, choć w pewnym sensie nie powinieneś go mieć? - Zlustrowałem ją uważnie, zatrzymując się na oczach. Niezmiennie wgapiała się w jeden punkt, stukając palcami dłoni o blat. Wydawała mi się strasznie przygaszona, jakby każde słowo wymagało od niej ogromnego wysiłku.

- Tak.

- Jesteś skory do wybaczania, jeśli chodzi o ludzką głupotę?

To pytanie zbiło mnie z tropu całkowicie i nieodwołalnie.

- Przecież wiesz, że jej nie toleruję - odparłem szybko, jednak z jej twarzy nie mogłem nic wyczytać.

- Może inaczej. - Zaprzestała wybijania rytmu, kładąc w spokoju dłoń na ladzie. - A jeśli chodzi o nieumyślne spowodowanie czegoś?

- Po co zadajesz te idiotyczne pytania? - rzuciłem lekko zirytowany. Przecież one prowadziły donikąd.

- Sprawdzam cię - powiedziała cicho.

- Na co? - prychnąłem, bawiąc się pustym kieliszkiem. Bar opustoszał, a jedynymi klientami pomijając nas było dwóch uchlanych w trupa facetów przy stolikach blisko wejścia.

- Na to, jak bardzo mnie znienawidzisz. - Cynizm. Czysty cynizm emanował z jej głosu, kiedy podniosła głowę, prostując się. Obróciła się przodem do mnie, spoglądając mi w oczy. Był to pierwszy raz, gdy doświadczyłem tego tak długo. Z reguły nawzajem uciekaliśmy wzrokiem, chyba, że była to ewidentna bitwa na spojrzenia, w której nie mogłem odpuścić.

Jednak pierwszy raz widziałem jej łzy. Ostatnio te kobiece jakoś przyprawiały mnie o więcej emocji niż zazwyczaj.

- Więc jak bardzo, jeśli powiem ci, że jakimś cudem jestem w ciąży, a to wszystko nie musiało się tak skończyć?

Sakura

Kolejne dni mijały, jednak miałam wrażenie, że robiły to bez mojej ingerencji. Czułam się jak poboczny obserwator własnych działań, nadający się tylko do tego, aby patrzeć. Przez dziesięć dni nie wychodziłam z domu. Wstawałam, jadłam, grałam na fortepianie, jadłam, grałam, kładłam się spać. W kółko robiłam to samo, jednak kompletnie mi to nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie, pozwalało znaleźć ukojenie. Ten trans, ten uspokajający trans spowodował, że nie czułam potrzeby zmiany. Godziny spędzone przy pianinie uciekały mi, poczucie czasu zniknęło.

Żyłam w swoistej próżni. Z mamą zamieniłam tylko kilka słów. Nie chciałam prowadzić z nią sztucznej rozmowy. Wiedziałam, że gryzły ją wyrzuty sumienia, jednak doszłam do wniosku, że to nie ja byłam osobą, która miała je zlikwidować. Z dziewczynami rozmawiałam półsłówkami, mając nadzieję, że zniechęci je to do prób wyciągnięcia mnie gdziekolwiek.

Stało się jednak tak, że sama się wyciągnęłam. Rano, do apteki. Pracowniczka bez zbędnych emocji podała mi test. Jednak, gdy zobaczyła moją minę, z kpiącym uśmiechem na ustach rzuciła coś jak... Ach, już wiem:

“Wpadka, co? Na ulicy Dworcowej usuwają szybko i bez bólu.”

Ścisnęłam wtedy opakowanie w ręce, wybiegając na dwór.

Teraz siedziałam na własnym łóżku, trzymając w dłoni pozytywny test ciążowy.

Nie płakałam, nie zawodziłam z radości. Po prostu włożyłam z powrotem wszystko do opakowania i wyszłam wynieść śmieci. Zachowywałam się jak każda, zwykła mieszkanka mojego bloku. Szkoda, że tylko z zewnątrz.

Kiedyś przeżywałam już podobny stan - pustki, chłodu i strachu. Przez to, że dałam się złamać. Wszystko, z czym kiedyś walczyłam znów uwolniło się, panosząc wszędzie tam, gdzie nie powinno. Z bólem serca musiałam przyznać, że to wróciło. Bardziej jednak ubodła mnie świadomość, że to właśnie Sasuke pomógł mi to wcześniej zwalczyć, aby teraz nabałaganić jeszcze bardziej. Powinnam teraz poetycko porównać go do narkotyku, ale zdecydowałam, że to dość oklepane i powszechne, a ja zawsze chciałam na swój sposób być oryginalna.

Uchiha wiele mi zabrał, lecz również wiele ofiarował. Utwierdził mnie w przekonaniu, że nie warto nadmiernie ufać, chyba, że samemu sobie. Ale czym jest wybór z dwojga złego, gdy nie ma dobrych opcji? Podobno zawsze powinny być. Byłam skłonna się w tym utwierdzić. Dobro nie dla każdego jest tym samym, a to już nie potrzebuje dodatkowych tłumaczeń.

Nie kontaktowałam się z Sasuke. Zresztą zablokowałam numer należącej do niego komórki. Czasami były momenty, że na gwałt potrzebowałam jego dotyku, czy obecności. W tych chwilach stawałam się bezbronna wobec tego co czułam oraz tego, co mi się wydawało. Zdarzało się, że nie potrafiłam tego odróżnić.

Nie wchodziłam na tą parszywą stronę o bogaczach, nie chcąc jeszcze bardziej się denerwować. Miałam wystarczająca powodów, więc nie było sensu tworzyć kolejnych. Nie odbierałam telefonów, nie odpisywałam na smsy. Jedyną osobą, która wyłamywała się z tego kanonu, był Jack.

Poszłam do kuchni, mając w zamiarze zrobić sobie kanapki. Dziewczyn nie było w domu, dzięki czemu dość swobodnie ruszyłam do pomieszczenia. Właśnie kroiłam pomidora, gdy zabrzmiał dźwięk mojej komórki.

Do I wanna know?

If this feeling flows both ways?

Sad to see you go.

Was sort of hoping that you'd stay.

 - Muszę szybko zmienić tę piosenkę... - mruknęłam, goniąc do szafki w sypialni.

- Halo!

- Halo? - spytałam, nie spojrzawszy wcześniej na rozmówcę.

- Sakura, kochanie! To ja!

- Witaj, ciociu. - Przetarłam sobie twarz wolną dłonią, wracając do kuchni.

- Mam dobre wieści! - Jej głos zahaczał o euforię, a ja naprawdę chciałam się cieszyć razem z nią, czymkolwiek był powód tej euforii, jednak wymagało to ode mnie zbyt wiele. - Załatwiłam ci tą pracę!

- Och, super - wymsknęło mi się. To, że nie zaczęłam skakać z radości, nie znaczyło, że się nie cieszyłam, bo robiłam to, tylko bardzo niewidocznie - w środku, gdzie nikt nie mógł  tego zobaczyć.

- To będziesz dziś?

- Postaram się - odparłam, wkładając kanapki do foliowych torebek.

- Miku do mnie dzwoniła i powiedziała, żebyś za pięć minut była gotowa, to po ciebie podjedzie.

- Dobrze, ciociu. - Zabrałam wszystko do siebie i położyłam na walizce.

- Porozmawiałaś poważnie z mamą? Martwi się. - Wyczułam w jej głosie współczucie, tylko nie wiedziałam czy do mnie, czy do mojej rodzicielki.

- Powiedziałam jej tyle, ile musiałam - ucięłam.

- Dobrze, dobrze - rzuciła pospiesznie, jakby nie chcąc mnie dodatkowo podburzać. No, chociaż ona.

- Do zobaczenia wieczorem.

- Pa, skarbie!

Nacisnęłam czerwoną słuchawkę, wkładając telefon do kieszeni. Odetchnęłam, poprawiłam gumkę na włosach i podążyłam do drzwi. Założyłam czerwone trampki i zabrałam okulary przeciwsłoneczne z szafki. Sprawdziłam, czy na pewno wszystko zabrałam, po czym wyszłam z domu, zamykając za sobą drzwi na klucz.

Ruszyłam na parking, gdzie czekała już na mnie siostra. Zdziwiłam się, widząc w nim również resztę moich współlokatorek.

- Cześć, kochana! - Miku wychyliła się przez tylne, otwarte okno

- Hej - odparłam od niechcenia, wkładając bagaże do bagażnika. Bez słowa wsiadłam na miejsce pasażera, a siostra ruszyła dość ostro. Przestałam się ich bać. Ich, aut. W sumie tylko ich. Lista wciąż była ogromnie długa.

- Musiałam oddać swoją zmianę Kipowi, żeby tu być - powiedziała zadowolona z siebie Arya.

- A ja zamknęłam wcześniej kawiarnię. Jak szef się dowie, to leżę - mruknęła Daishi, a Miku zaśmiała się.

- Za to ja jestem tu całkowicie legalnie, dopiero skończyłam sesję.

- I jak? - Arya włożyła głowę między przednie siedzenia.

- Powinno być nieźle - odparła, skupiając się na jeździe.

- A ty, Sakura, na jak długo tam jedziesz? - Daishi patrzyła się na mnie uważnie z tylnego siedzenia. Widziałam to wszystko w lusterku, udając jednak, że tego nie było.

- Tak - odparłam gładko, spoglądając przed siebie. - Ciocia Lulu znalazła mi pracę.

- Pytałam na jak długo, a nie, czy w ogóle.

- Bądź milsza. - Arya szturchnęła ją w ramię, a ja podparłam głowę łokciem.

Niech one wszystkie dadzą mi spokój.

- Masz zamiar zostać tam do… - Miku szukała słowa - do…

- Porodu? - uprzedziłam ją. - Tak.

- To pewne? - Zaczęła stukać palcami o kierownicę, a ja zapatrzyłam się w krajobraz za oknem, odpowiadając dopiero po dłuższej chwili.

- Tak.

W ciszy dojechałyśmy na dworzec. Mój pociąg odjeżdżał za dziesięć minut, lecz nie musiałam się zbytnio spieszyć. Bilet został kupiony przez Miku przez internet, więc wystarczyło, abym jedynie stanęła na peronie, czekając na swoją kolej do odstrzału, znaczy się odjazdu.

- Na pewno wszystko wzięłaś? - mruknęła Daishi, niosąc jedną z moich toreb. Skinęłam głową. - A jak w końcu z tymi długami? Uregulują je? - Jednak zadała to pytanie.

- Rozmawiałam z Itachim przez telefon, chyba było to wczoraj i tak, uregulują - powiedziałam na jednym tchu, wpatrując się w elektroniczną tablicę, chcąc upewnić się, że nie pomyliłam godziny.

- Chociaż tyle - mruknęła, a ja zacisnęłam uścisk na rączce od walizki.

Chociaż tyle?! Z tej farsy powinnam mieć zdecydowanie więcej niż pieniądze. Na przykład… jego.

- Pociąg “Kormoran” do Komatsu wjedzie na tor drugi przy peronie czwartym! - Zabrzmiało z głośników, jednak ja ani drgnęłam. Znajdowałam się tam, gdzie powinnam.

- On na pewno przejeżdża przez Shirikawę?

- Tak.

Stałyśmy w ciszy, póki pociąg nie zatrzymał się przed nami. Wzięłam od Daishi resztę swoich rzeczy, po czym odwróciłam się do nich.

- To do zobaczenia.

- Jakbyś czegokolwiek potrzebowała, to dzwoń! - krzyknęła Miku, chcąc przebić się przez hałas przechodniów.

- Okej! - odkrzyknęłam.

Nie interesowali mnie inni ludzie. Nie interesowało mnie praktycznie nic. Normalnie pewnie zwróciłabym uwagę na dziwny ubiór kobiety obok, bądź masę innych rzeczy, które teraz po prostu zignorowałam.

We względnym spokoju dotarłam do swojego przedziału, odszukując miejsce przy oknie. Wrzuciłam wszystkie bagaże na górę i spojrzałam przed okno, gdzie machały mi dziewczyny. Wymusiłam lekki uśmiech na swojej twarzy, odmachując im.  Bogu dzięki pociąg ruszył chwilę później, dzięki czemu nie musiałam dłużej udawać. W duchu trochę cieszyłam się z tej roboty. Do ciotki pojechałabym tak czy inaczej, jednak teraz ta perspektywa zapowiadała się lepiej.

Usiadłam samotnie, dziwiąc się, że przedział był wolny. Wzruszyłam jedynie ramionami, wyjmując słuchawki z podręcznej torby, po czym podłączyłam je do telefonu. Pierwsza piosenka na playliście, która mi się wyświetlała należała do Avril Lavinge, a jej tytuł brzmiał “When you’re gone”. No i co jeszcze?.

Tak minęło mi kolejne sześć godzin. Wcześniej miałabym problem z usiedzeniem na miejscu. Teraz jednak nie przeszkadzało mi to kompletnie. Mogłabym wpatrywać się długo w jeden punkt i czy zajęłoby mi to minutę, czy godzinę nie sprawiałoby mi wielkiej różnicy. W międzyczasie wsiadali i wysiadali najróżniejsi ludzie, ale nie zwracałam na nich uwagi, bo po co? Przecież i tak zaraz znikną mi z oczu i więcej ich nie zobaczę. Po co więc mam zabierać sobie czas myśląc o nich?

Gdy pociąg się zatrzymał, a ja wysiadłam, było już ciemno. Stojąc na starym, odrestaurowanym, wiejskim peronie spojrzałam w niebo, które ostatnimi czasami bardzo mnie uspokajało. Działało kojąco na wszystkie możliwe ośrodki mojego bólu, prócz jednego wspomnienia, kiedy przyłapałam go w hotelu na dachu. Byłam wtedy taka nieświadoma, taka zakochana.

Prychnęłam pod nosem.

Zmienił się tylko ten element ze świadomością.

Zeszłam z peronu na chodnik, podchodząc do ulicy, rozglądając się za samochodem ciotki.

Wioska, w której się znalazłam, nie była zwykłą, szarą miejscowością. Zajmowała za to całkiem wysoką pozycją na liście zabytkowych miejsc z racji swojej oryginalnej architektury. Wszystkie domy zostały zbudowane w typowo górskim stylu. Ich dachy pokrywała strzecha, a okna grube, drewniane okiennice. Wszystko dookoła zostało utrzymane w tym samym klimacie, a z tego co opowiadała mi kiedyś ciotka, aby wybudować nowy budynek, musiał on pasować i mieścić się w jakiś szrankach. Tak czy siak klimat był nieziemski i pewnie zachwycałabym się nim jeszcze bardziej, gdyby nie to, że miałam chwilowo spaczone poczucie humoru.

- Sakura, tutaj! - Spojrzałam w lewo, gdzie w aucie czekała na mnie ciotka.

Szybko zebrałam swoje rzeczy, ruszając w jej stronę. Ona wysiadła, aby pomóc mi zapakować się.

- Cześć, ciociu - powiedziałam, a ta podeszła, aby ucałować mnie w dwa poliki.

- Witaj, skarbie. - Tylko ona tak się do mnie zwracała. Nikt inny nie przysposobił sobie tego przezwiska, za co byłam Bogu cholernie wdzięczna. - Dawaj to tu szybko. - Mimo prawie siedemdziesięciu lat na karku, ruszała się lepiej, niż nie jedna czterdziestolatka. Niski wzrost również w niczym jej nie przeszkadzał, a zmarszczki pokrywające  całe ciało nadawały uroku. Jej włosy mimo upływu lat nie osłabły, a wręcz przeciwnie, wyglądały na bardzo silne. Teraz były siwe, lecz w jej młodości urzekały mężczyzn ciemną odmianą różu.

Wsiadłam do dość zabytkowego, trzydrzwiowego auta, a ciocia zaraz za mną. Mocno trzasnęła drzwiami, po czym spojrzała na mnie.

- Przystojny chociaż? - spytała zaciekawiona. Byłam pewna, że nie chciała mnie urazić. Jej charakter z pewnością zaliczał się do tych pozytywnych i nie lubiących sprawiać innym przykrości.

- Nadal jest - odpowiedziałam, kiedy ruszyłyśmy.

- Ech, tacy są najgorsi -  westchnęła. - Jak twój wujek, stary pierdziel - syknęła, a ja mimowolnie uniosłam kącik ust ku górze. - Chciało mu się umierać, ech. - Przewróciła oczami. - A mówiłam mu, że nigdzie mu nie będzie lepiej niż ze mną! - zawodziła, a ja już musiałam się uśmiechnąć.

Nigdzie mu nie będzie lepiej niż ze mną.

Spuściłam na chwilę wzrok. Będzie mu lepiej. W bogatym apartamentowcu, gdy będzie tonął w kilogramach forsy.

- Pewnie miałaś rację - odparłam, dochodząc do wniosku, że wypadałoby coś odpowiedzieć.

- Oczywiście, że miałam! - Zagryzła dolną wargę, wychylając się do przodu. - Kochanieńka, ile mam tam na liczniku, co? Umysłem coraz młodsza, ale ciałem…

- Nie widzisz? - Otworzyłam szerzej oczy, a ona roześmiała się.

- Ale cię zrobiłam, hehe - zaśmiała się. - Młode, a takie głupie. - Pokazała mi język, a ja już sobie przypomniałam, za co tak bardzo ją kocham.

Szybko wyjechałyśmy z zabudowań. Cała wioska znajdowała się wysoko w górach, lecz teraz otaczały nas tylko one. Urzeczona widokiem pogrążonych we śnie wzniesień, westchnęłam cicho, podświadomie czując, że spodobałoby mu się tu.  Ale kogo to obchodzi?

Ciocia cały czas trajkotała mi nad uchem, jednak sposób, w jaki to robiła kompletnie mi nie przeszkadzał. Gadanina dziewczyn mnie irytowała. Natomiast jej rozentuzjazmowany głos przyprawiał o lekki uśmiech. Jechałyśmy jeszcze jakieś dziesięć minut, ciocia zdążyła kilka razy przekląć na “durnych kierowców” i oczywiście nawet na chwilę się nie zamknęła.

- Jesteśmy, złotko. - Kolejna ksywka, której Lulu ani mi, ani Miku nigdy nie szczędziła.

Wjechałyśmy na uklepaną oponami aut drogę pełną nierówności i dziur. Myślałam, że ciotka znów zacznie się denerwować, jednak ona z każdym podskokiem krzyczała zadowolona.

- Hop! I jeszcze dwa! - Patrzyłam na nią z niedowierzaniem, że tak szybko doprowadziła mnie do śmiechu. - Uważaj, Saki! Teraz za trzy! - Wjechałyśmy w naprawdę dużą dziurę, a auto po chwili podskoczyło. Zastanawiałam się, ile lat miało jego zawieszenie… - Ooo tak! - To się nazywa być na wiecznym haju.

- Coś się zmieniło od ostatniego czasu? - mruknęłam, otwierając drzwi.

- Sama zobacz! - Wysiadłam i zaniemówiłam.

Stary dom ciotki Lulu stał się całkowicie innym budynkiem. Kojarzyłam go jako lekko rozpadający się dom z małą werandą, jednak teraz stała przede mną odrestaurowana budowla z dużym gankiem.

- Śliczny - wyrwało mi się, a ona nie wiadomo skąd pojawiła się obok mnie z rękoma założonymi na piersi.

- Wiem, wiem. - Śmiesznie ułożyła usta, cała promieniując dumą. - Czas zobaczyć go od środka. - Zatarła ręce. - Za mną! - Wyrzuciła zaciśniętą pięść przed siebie, ruszając, a ja znów zaczęłam się cicho śmiać. Była niemożliwa.

Szybko zabrałam swoje rzeczy i potykając się dotarłam na werandę, gdzie czekała ciocia.

- Lubisz psy? - spytała, a ja skinęłam głową. - To dobrze. - Otworzyła drzwi, z których wylało się stado psów. Dobra, może nie stado, ale było ich co najmniej pięć.

- Och - westchnęłam, gdy o mało co się nie wywróciłam, kiedy najwyższy z nich skoczył na mnie.

- Sasha! Do siebie! - krzyknęła Lulu, jednak pies mając ją w głębokim poważaniu usiadł na przeciwko mnie, merdając ogonem. - Wszystkie do środka, bo nie będzie kolacji!

Ciężko było uwierzyć, że w tym momencie wszystkie rzeczywiście weszły do środka, a my zaraz po nich. Wnętrze zostało urządzone w drewnie, co już z samego początku zaparło mi dech w piersi. Dosłownie wszystko zostało odnowione!

- Pięknie tu - mruknęłam, stawiając rzeczy na podłodze.

- Tyś jeszcze nie widziała swojego pokoju. - Machnęła ręką, ruszając w głąb domu.

Ruszyłyśmy korytarzem udekorowanym mnóstwem zdjęć krajobrazu i to nie gór, a morza. Ciocia zauważyła, że im się przyglądam, po czym powiedziała.

- Twój wujek uwielbiał wodę. - Skinęłam głową, podążając za nią schodami.

Weszłyśmy na pierwsze piętro, gdzie były tylko trzy pary drzwi.

- Tu śpię ja. - Wskazała na pierwsze. - Tu mamy łazienkę. - Podeszła obok, z rękoma na biodrach. - Mam nadzieję, że przeżyjesz widok mojej sztucznej szczęki.

- Jasne - odparłam, znów się uśmiechając. Ta kobieta miała w sobie niesamowity dar.

- A tu jest twe królestwo, księżniczko. - Och, nowy epitet.

Stanęła w przejściu niczym strażnik Teksasu i dopiero, kiedy podeszłam bliżej, odsunęła się. Zobaczyłam przed sobą pokój ze spadzistym dachem i dwuosobowe łóżko. Po prawej stała ciemna szafa, a po lewej biurko. Okrągłe okna zostały równomiernie rozmieszczone, a lampion wiszący na suficie przypominał kielich kwiatów. Nic lepszego, żeby odciąć się od cywilizacji i odpocząć.

- Jest świetnie, dziękuję.

Sasuke

- Sasuke, przestań!  

- Stary, wyhamuj!

- Proszę przestać, bo wezwę policję!

Zatrzymałem się z uniesionym krzesłem nad głową. Shee złapała je z drugiej strony, siłując się ze mną. Nie zamierzała odpuścić, jednak emocje, które mną targały były zbyt silne, aby szybko tego zaprzestać.

- Wystarczy. - Rzuciłem Imai wściekłe spojrzenie, wyszarpując mebel z jej dłoni. Odruchowo uchyliła się i kopnięciem wytrąciła mi je z rąk, stojąc teraz przede mną twarzą w twarz. Ktoś mógłby powiedzieć, że wyglądała bezbronnie, że była “w ciąży”. Błąd.

- Co ty chcesz mi powiedzieć?! - Wydarłem, postępując krok w jej stronę. Wyciągnąłem dłonie do przodu, bardziej akcentując swoje pytanie, żądanie. Ona jednak nieruchomo stała i można by stwierdzić, że chłodno taksowała wzrokiem.

- To, co usłyszałeś - odpowiedziała, nie spuszczając ze mnie wzroku.

- Zawsze musisz być taka oschła?! Nawet teraz?! - Nie wiem, dlaczego się tak na nią uniosłem. Nie wiem, dlaczego akurat teraz jej to wytknąłem, jednak bijące od niej opanowanie przyprawiało mnie o nerwy, bo ja sam miałem je nieźle zszargane.

- Masz problem ze sobą, czy ze mną? - Zmrużyła oczy, a w pubie zapanowała cisza. Oczy nielicznych klientów i obsługi skupiły się na nas, jednak nie zdjąłem z niej swojego spojrzenia. Chciałem, żeby tego nie powiedziała. Chciałem mieć jakieś wytłumaczenie dla tego, co ostatnio zrobiłem. Chciałem w końcu pozbyć się tych pieprzonych wyrzutów sumienia i prawie mi się udało. Jednak teraz przyszła ona i wszystko znów zaczęło się walić.

- I co?! - Wyrzuciłem ręce do góry. - Zdecydowałaś się powiedzieć mi o tym teraz? Po fakcie?!

- Ciesz się, że w ogóle ci powiedziałam - rzuciła zimno, a ja ostatkiem sił hamowałem się, aby w coś nie uderzyć. Rozsadzało mnie od środka. Nie wiedząc, co zrobić z nakładem energii złapałem się za głowę.

To nie tak! To wszystko miało być nie tak!

- A ty czasem nie miałaś być bezpłodna? - warknąłem, podchodząc bliżej. Nasze twarze dzieliły milimetry, lecz jej spojrzenie było nieugięte. Z uporem wpatrywała się w moje tęczówki, a ja odniosłem wrażenie, że chciała również usprawiedliwić samą siebie.

- Dopiero teraz leki zaczęły działać. Brałam je od trzech lat - powiedziała, odsuwając się o krok. Natarczywie się w nią wręcz wgapiałem, sypiąc iskrami gniewu, jednak coś przełamało moją wściekłość.

Uchiha, opanuj się.

- I co? - zakpiłem. - I dowiedziałaś się dopiero dzisiaj?

- Tak. - Uderzyłem pięścią o ladę.

- Cóż za zrządzenie losu! - Zironizowałem.

- To co jej zrobiłeś, to tylko twoja wina, Sasuke - powiedziała już spokojnie, jednak ja nie potrafiłem znaleźć odpowiedniego argumentu, aby odeprzeć jej słowa.

- Po prostu kilka dni wcześniej, Sheeiren - odparłem cicho, opierając się o blat. Wziąłem głęboki oddech, chcąc się uspokoić.

- Myślisz, że nie wiem? - spytała. Jej głos kłócił się z postawą. Ręce miała zwyczajowo, bojowo  zaplecione na piersi, jednak ton zaliczał się do tych szczerze smutnych.

- Nie wiem. - Spuściłem głowę.

- Dla mnie to też nie jest łatwe - mruknęła, a ja spojrzałem na nią i znów wydawało mi się, że ujrzałem w jej oczach łzy. Choć możliwe, że mi się zdawało. Ciągle byłem pijany.

- Kilka dni, kilka dni - powtarzałem pod nosem, jak mantrę. Gdybym wiedział to wcześniej, wszystko byłoby inaczej. Dosłownie wszystko.

- Zdaję sobie z tego sprawę. - Wydawałoby się, jakby właśnie przyznała się do winy. Jednak… Czyja ona tak naprawdę była? - Będę się zbierać. - Schyliła się i poustawiała to kilka krzeseł, które w napadzie furii… poprzestawiałem. - Dobranoc - powiedziała cicho, odwracając się.

W milczeniu szła ku wyjściu, a gdy była w już w progu zawołałem.

- On już wie? - Zatrzymała się, zaciskając dłoń na futrynie drzwi.

- Nie.

- Musisz mu powiedzieć.

- Nie. - Pokręciła głową. - Niech to na razie zostanie między nami.

I wyszła.

W barze zapadła krępująca cisza, której nie omieszkał zamącić irytujący barman.

- Idź się pan leczyć - fuknął, wychodząc zza lady, aby sprawdzić stan mebli.

- Daruj sobie - warknąłem, siadając znów na stołku barowym.

- Szwagierka, tak? - mruknął Naruto, bawiąc się kieliszkiem. Oparłem się łokciami o blat, zaplatając ręce na karku.

- Już ci mówiłem. Zresztą po co ci to?

- Chciałbym cię lepiej poznać. - Popatrzyłem na niego jak na kretyna. Właśnie się dowiedziałem, że chyba nie musiałem popełniać jednego z większych błędów mojego życia, a on mówi coś o poznawaniu się nawzajem?

- Odpuść.

- Kiedy nie chcę. - Uśmiechnął się, a ja zacząłem się zastanawiać, czy ta cała Hinata to nie jest jedna, wielka przykrywka dla bycia homo.

- Po prostu idź stąd.

- W komórce pierwszy wybrany numer należy do mnie. Odezwij się, bo jak nie, to ja to zrobię. - Uśmiechnął się, a ja prychnąłem pod nosem.

Miałem go dość, miałem dosłownie wszystkiego dość, a gadający mi nad uchem blondyn również się do tego zaliczał. Wstałem, wyjąłem z portfela resztę pieniędzy, położyłem na blacie, po czym ruszyłem do wyjścia.

- Trafisz sam do domu?! - krzyknął za mną, jednak ja stałem już na ulicy.

Zimny wiatr owiał moją twarz, sprowadzając uczucie wszechogarniającego chłodu. Włożyłem ręce w kieszenie, rozglądając się dookoła. Była to ponura dzielnica Tokio i nie ukrywając, daleka od mojej. Spojrzałem do portfela, gdzie panowała już kompletna pustka, na co jedynie westchnąłem, chowając go z powrotem.

Nie mając lepszego pomysłu ruszyłem w prawo, a potem przed siebie, nie zastanawiając się dokąd zmierzam. Po prostu nie było to dla mnie istotne. Wiedziałem, że nie dojdę do domu na piechotę, a nie miałem ochoty kimać w aucie. Wolałem zdrowo pijany pospacerować po Tokio, gdzie praktycznie zawsze  panował hałas.

Tu jednak nie spotkałem za wielu ludzi. Godzina druga w nocy nie przyciągała za dużej ilości przechodniów, więc spokojnie szedłem przed siebie, rozmyślając nad tym, co wypadałoby teraz zrobić.  Wariantów nie było za wiele, ale jakieś podobno istniały. Znajdując się na granicy miasta, ruszyłem w przeciwną stronę niż centrum. Szum i zgiełk drażnił mnie, przez co po półgodzinie marszu cudem znalazłem się w parku.

Ludzie patrzyli na mnie dziwnie. Byłem nachlany jak świnia, a jedynie mój strój odwodził skojarzenie “pijak”. Chociaż trzymałem pozory, a to przecież ważna rzecz. Jak nie najważniejsza.

Miałem ogromną ochotę się umyć. Gdy cały mokry w Londynie wskoczyłem do auta, przebrałem się w jedyne ciuchy, które tam przy sobie miałem. Nie były one najczystsze, jednak nadawały się do użytku. Teraz na szczęście nie zanosiło się nad deszcz, więc względnie spokojnie usiadłem na schowanej pod drzewem ławce.

Zmarszczyłem jednak brwi, powoli sięgając do tylnej kieszeni spodni. Coś mnie tam wyraźnie uwierało, na co nie zwróciłem uwagi w barze.

- Teraz zaczęło mi coś przeszkadzać - warknąłem pod nosem, czując w dłoni papier. - Co za… - Zaniemówiłem.

Zgniotłem zdjęcie Sakury, Ryana i Lisy, po czym wściekle rzuciłem na chodnik. Zawrzało we mnie w ciągu ułamku sekundy. Mięśnie napięły się, jakby czekając na uderzenie, które nie nadeszło, bądź nadeszło, ale kilka dni temu, a nie w tej chwili.

Wstałem, chwiejąc się na nogach. Złapałem się za głowę, mocno ciągnąc za włosy. Miałem ochotę niemiłosiernie się drzeć. Wszystko we mnie krzyczało, chcąc się uwolnić. Ja jednak nie potrafiłem w żaden sposób temu zaradzić. Dosłownie żaden.

Ochłonąłem. Wziąłem kilka głębokich wdechów i z pozornym spokojem podszedłem do zgniecionego w kulkę zdjęcia. Kucnąłem, podpierając się o chodnik. Mój błędnik zaczął szaleć, chcąc wmówić mi własną rzeczywistość, jednak przezwyciężając jego opór, wróciłem do pionu z kartką w ręce. W ciszy wróciłem na ławkę.

Siedziałem w całkowitym bezruchu, bezwiednie wpatrując się w przestrzeń, przed którą majaczyły przeróżne postacie. Osiągnęły one takie prawdopodobieństwo bytu, że aż wyciągnąłem rękę, chcąc się upewnić, czy na pewno były jedynie moim pijańskim wymysłem. Lawirowały mi przed oczami nieustannie zmieniając się, a ja zacząłem się zastanawiać, czy barman czasem z ogólnej sympatii nie dosypał mi czegoś do coli.

Po chwili jednak doszedł do wniosku, że to zwykłe wspomnienia.

Zwykłe?

Spojrzałem na kulkę papieru, którą trzymałem w dłoniach. Rozprostowałem zagięcia na tyle, ile było mnie stać, po czym jednym ruchem, nierówno oderwałem część z Ryanem. W moich rękach pozostała jedynie uśmiechnięta Sakura z małą Lisą na kolanach. Dziewczynka - ciemne włosy, ciemne oczy. Sakura - różowe włosy, bladozielone oczy. Wyglądały kompletnie różnie. Na ustach Haruno widniał szeroki uśmiech, za to Lisa była naburmuszona i z widocznym niezadowoleniem siedziała pomiędzy dwójką opiekunów.

Potarłem część z Sakurą, wpadając w lekką nostalgię i tym samym uśmiechając się lekko w duchu, widząc choć przez chwilę radość na jej twarzy. Cieszyłbym się, gdyby ten moment miał trwać wiecznie. Ale nie, bo ty, Uchiha, musiałeś to wszystko spierdolić.

Spojrzałem w zachmurzone niebo, na którym nie wypatrzyłem ani jednej gwiazdy.

Oooch, litości.

Uśmiechnąłem się kpiąco pod nosem, czując falę napływającej żałości. Gwiazdy i niebo? Może jeszcze kwiatuszki, serduszka i pikniki na łące? Pokręciłem głową, podśmiewując się cicho.

Wstałem i ruszyłem po śladach z powrotem. Zdjęcie, które miałem w dłoni upuściłem, a wiatr porwał je prawie natychmiast.

***

- Wstawaj, Uchiha!  Nie chcę powtórki z rozrywki!

- Cisza - warknąłem, nie otwierając oczu. Potrząsnąłem jedynie lekko głową, bardziej wtulając się w poduszkę.

- Jesteś w moim cholernym domu i łaskawie wstań, do cholery. - Zacisnąłem powieki, unosząc się na łokciach.

- W czyim domu?

- Moim, idioto.

Zamrugałem kilkukrotnie, dopiero po kilku sekundach decydując się na otworzenie oczu. Znajdowałem się w mieszkaniu Utakaty, leżąc na dość niewygodnej trzyosobowej kanapie. Wygrzebałem coś spod siebie, a po krótkich oględzinach stwierdziłem, że był to pilot. Więc on mnie tak uwierał…

- Kiedyś bym powiedział, że spłoszyłeś mi tłum świetnych, napalonych lasek, lecz w nocy uciekła aż jedna, co nie zmienia faktu, że i tak mam ochotę cię sprać.

Och.

Usiadłem, prostując się.

Utakata stał przede mną z rękoma założonymi na piersi i szeroko rozstawionymi nogami, dość namacalnie chcąc mi przekazać, że w czymś przeszkodziłem. No cóż, bywa. Nie raz pierwszy i nie ostatni.

- Daj spokój, przecież wróci.  - Gaara machnął ręką, siadając na stoliku do kawy.

- Nie siadaj na tym - warknął właściciel, spychając chłopaka, przez co ten o mało się nie wywrócił .

- Odbiło ci? - syknął Sabaku, postępując krok do przodu z rozłożonymi rękoma na boki.

- Najwyraźniej - rzucił Utakata, przez chwilę siłując się z nim na spojrzenia.

- Dajcie spokój - powiedziałem chłodno, przecierając twarz dłonią.

- Ty, to się lepiej nie odzywaj. - Utakata przerzucił na mnie swój morderczy wzrok, który zbyłem kpiącym prychnięciem.

- Coś ty taki zły? - Gaara wycofał się.

- Co, nie dała ci? - rzuciłem, unosząc jeden kącik ust ku górze. Z mojej perspektywy teraz - zaraz po przebudzeniu - wszystko było bardzo prozaiczne, a zarazem logiczne. Jak nie ta, to inna. Co to za problem?

- Nic ci do tego - warknął i nim zdążyłem się zorientować, złapał mnie za koszulę, unosząc ku górze. W mojej głowie kac rozpoczął koncert w pełnym składzie, jednak nie oszołomił mnie na tyle, abym nie oderwał jego rąk od siebie.

- Bo co? - Pchnąłem go do tyłu, gdzie złapał go Gaara, bo niewątpliwie zamachnąłby się na mnie.

- Nie tylko ty masz problemy - syknął, strzepując dłonie Sabaku. - Przychodzisz narypany jak świnia po trzeciej w nocy, wstajesz koło jedenastej rano i sądzisz, że wszystko jest w porządku?

- Sorry stary, ale każdemu z nas zdarzyło się to co najmniej kilkukrotnie - wtrącił Gaara, stojący w pogotowiu blisko Utakaty.

- Ale ja mam już dość. Sasuke to, Sasuke tamto - rzucił, podchodząc do okna. - Przez ten cały czas, gdy byłeś w Londynie odezwałeś się kilka razy i to przez smsy, a my musieliśmy dowiadywać się co u ciebie z gazet albo internetu. Tak nisko spadliśmy?

- Tęskniłeś za mną? - rzuciłem, jednak on jedynie skarcił mnie spojrzeniem.

- Chyba powinniśmy być w tej hierarchii wyżej niż twój przeciętny fan, co?

- Fan? - zaśmiałem się, rozglądając się za telefonem.

- Masz swój fanpage na facebook’u. - Gaara wystawił jeden palec ku górze, a ja zastygłem w bezruchu.

- Sasuke to nasz pan i  mąż, kochamy go wciąż i wciąż! - Zironizował Utakata, trzymając swojego smartfona w ręce. - Proszę, popatrz. - Wystawił ekran ku mnie, a ja podszedłem, w duchu nie dowierzając. - Aż dam ci lajka. - Dotknął panelu, a ja zacisnąłem pięści. - Ach, ta sława… Teraz możemy kontaktować się z tobą tylko drogą mailową?

- Daj spokój - zaoponował Gaara, jednak ten nie przestawał.

- Albo najlepiej dzwonić do twojej sekretarki. Jak ona miała? Akemii?

- Jeszcze chwila i przysięgam, że cię uderzę - warknąłem, z całej siły hamując rosnącą we mnie wściekłość.

- Jak będę biedny i podam im kilka faktów z twojego życia, to sądzisz, że ile zarobię?

- Daj spokój! - krzyknął Gaara, a ja siłą woli zebrałem wszystkie swoje rzeczy, które miałem na widoku, idąc do przedpokoju. - Sasuke, zaczekaj. Trzeba to wyjaśnić.

Założyłem buty, poprawiłem pasek od spodni i złapałem za klamkę.

- Uchiha, czekaj.

Drzwi za mną głośno się zatrzasnęły, a ja zostałem sam na klatce schodowej. Najszybciej jak mogłem znalazłem się na powietrzu, zasłaniając oczy przed promieniami słońca, które mnie dosłownie bombardowały.

Wyjąłem telefon z kieszeni spodni. Bardziej powinna zainteresować mnie godzina i wskaźnik baterii, jednak dwadzieścia jeden smsów jakoś w większym stopniu przykuło moją uwagę.

Ruszyłem przed siebie, otwierając pierwszą wiadomość:

Sieeemasz Saske! mam twojom wizytófkę zabrałem ci z portfela tu Naruto

Cudownie, tylko jego mi brakowało.

Dobra, tamto było na żarty. Jestem człowiekiem po studiach, umiem się wysłowić XD

Studia, tak? Zarządzanie dla niepełnosprytnych?

Poszedłeś, a ja ci chciałem trochę poopowiadać. Dlatego chciałbym się z tobą spotkać!

Spotkać, hm.

Reszta smsów była o tym, co zjadł dziś na śniadanie, jak bardzo męczył go kac i co chciałby zrobić. Postanowiłem olać to po całości.

Wybrałem za to numer do Akemii, chcąc aby kogoś po mnie przysłała. Mój samochód znajdował się zdecydowanie za daleko, a nie miałem ochoty tułać się taxi.

- Tu Sasuke.

- Witam, prezesie - odezwała się służbowo, a ja rozejrzałem się po okolicy.

- Zaraz będę na przystanku autobusowym niedaleko domu Utakaty. Wiesz, gdzie to jest?

- Tak. - Począłem zmierzać w tamtym kierunku.

- Przyślij tu kogoś po mnie.

- Już się robi, do widzenia.

- Do widzenia. - Rozłączyłem się, chcąc jak najszybciej znaleźć się pod zadaszeniem. Słońce definitywnie dziś ze mną nie współpracowało.

Otoczenie w jakim się znajdowałem zaliczało się do tych spokojniejszych, nieprzepełnionych nadmiarem ludzi. Spokojne osiedle położone dość blisko centrum emanowało na razie spokojem, jednak moje poczucie bezpieczeństwa zakłóciła osoba idąca za mną. Miałem ogromne wrażenie, że mnie śledziła, więc dla niepoznaki skręciłem, wchodząc głębiej w bloki, na około kierując się do przystanku.

Mężczyzna idący za mną nie zboczył z trasy i nadal deptał mi po piętach.

Krążyłem jeszcze niedaleko przystanku, dopóki nie zobaczyłem Akemii, która wyszła ze swojego auta, rozglądając się za mną. Nigdzie nie zauważyłem szpiega, więc nie mając zamiaru krzyczeć, ani zwracać na siebie zbędnej podszedłem do niej. Niestety zaszedłem ją od tyłu i mrucząc ciche “cześć” wywołałem jej pisk i odskok do tyłu.

- Och, to tylko szef! - odetchnęła, opierając się o moje ramię, drugą rękę przykładając sobie w okolicach serca.

- Tak, to tylko ja - odparłem, unosząc jedną brew, a ona wyprostowała się lekko, nadal nie zabierając dłoni.

-  Stoję tak, żeby nie zwracać na siebie zbędnej uwagi - powiedziała konspiracyjnie, jednak czekałem na więcej informacji. - Przed chwilą złamałam obcas i jeśli się ciebie puszczę, to się wywrócę, więc jeśli możesz podprowadź mnie do auta, a ja zmienię buty… - Zarumieniła się ze wstydu, a ja wypuściłem powietrze z płuc. No tak, te ich problemy. Obcas.

Znajdowaliśmy się na strefie parkingowej dość ruchliwej ulicy, więc mijający nas kierowcy przyglądali się z niekrytym zainteresowaniem. Wyciągnąłem ramię w stronę dziewczyny. Ta wzięła mnie pod rękę i pokuśtykaliśmy to kilka metrów do auta, schodząc z trawnika.

- Eee! - Odruchowo odwróciłem się na czyjś krzyk, a moje oczy oślepił blask flesza.

- Kurwa - warknąłem, gdy Akemii przez mój nagły ruch zachwiała się i upadłaby, gdybym nie złapał jej w talii. Aparat oczywiście cały czas pstrykał zdjęcia, a ja wrzałem z wściekłości. Już czuję te nagłówki.

- Co się dzie…

- Wsiadaj. - Wepchnąłem ją do środka, sam siadając na miejscu kierowcy. Kluczyki były w stacyjce, a jej kilkuletnie bmw ruszyło z piskiem opon. Nie zważając na znaki rozwinąłem znaczną prędkość, ostro wchodząc w zakręt. Zarzuciło nami, lecz nie odpuściłem, przyspieszając. Dopiero, gdy wjechaliśmy w strefę innego osiedla, zatrzymałem się w cieniu drzew przy miejskim parku.

Akemii siedziała obok, nie odzywając się nawet słowem. Nie byłem jej dłużny, z całej siły hamując gniew.

- Jak bardzo zaszkodziłam? - spytała cicho, wpatrując się w dzieci biegające po placu zabaw. Spojrzałem w lusterka wsteczne, kontrolując otoczenie. Nigdzie jednak nie widziałem brodatego  fotografa.

- Bardzo, ale to w żadnym razie nie twoja wina - odparłem, patrząc na zegarek. Równo południe. - Zmień buty i wsiądziesz za kierownicę, nie chcę mieć cię na sumieniu.

Otworzyłem drzwi i wyszedłem na ulicę. Oparłem się o dach, spuszczając głowę. Przecież jeśli te zdjęcia trafią do internetu, Sakura na pewno je zobaczy. Na pewno będzie dopisana do nich odpowiednia historyjka, kompletnie nie związana z prawdą, aby rzeczywiście zrobić ze mnie dziwkarza.

- Kurwa! - Uderzyłem pięścią w karoserię, po czym ruszyłem na miejsce pasażera. Obok mnie stała już Akemii na niższych butach, patrząca na mnie niepewnie. Szybko przeszła mi pod ręką, zmykając za kierownicę. Ogarnąłem się, po czym wsiadłem do środka.

Ruszyliśmy już powoli. Otworzyłem okno, nie uruchamiając jednak radia, które jedynie drażniłoby mnie  jeszcze bardziej, a to ostatnie czego potrzebowałem.

- Wiem, że miałam kogoś przysłać, ale akurat wychodziłam już z pracy, a większość służbowych aut była zajęta - zaczęła się tłumaczyć, ale ja tylko machnąłem ręką.

- Za nic się nie obwiniaj.

Jechaliśmy w ciszy przez dobre pół godziny. Tokio o tej godzinie było zakorkowane, więc staliśmy na światłach większość czasu. W tym czasie mój mózg próbował uspokoić całą resztę, lecz szło mu to opornie. Namiętnie odtwarzałem usatysfakcjonowaną twarz fotografa, cykającego nam przed chwilą zdjęcia. Nie twierdzę, że może właśnie nie zafundował sobie tym awansu, jednak… mam ten jego awans głęboko w dupie. Jest zwykłą, kolejną hieną, nie mającą własnego życia, która żeruje na czyimś.

- Jesteśmy - mruknęła cicho, a ja zamrugałem oczami, zdając sobie sprawę, że jej granatowe bmw stało właśnie pod moim wieżowcem.

- Dopiszę ci do pensji koszt paliwa - mruknąłem, otwierając drzwi.

- Bez przesady. - Uśmiechnęła się lekko.

- Przekaż Itachiemu, że przez najbliższy czas nie pojawię się w firmie. Jeśli będzie chciał porozmawiać niech przyjdzie, ja nie postawię tam nogi. - Wysiadłem, zamykając od razu drzwi. - Dziękuję za podwózkę i miłego dnia.

- Jakby szef czegoś potrzebował, proszę dzwonić. - Puściła mi oczko, a ja skinąłem przyjaźnie głową.

- Zapamiętam. Do zobaczenia.

- Do zobaczenia, szefie! - I odjechała.

Odwróciłem się przodem do budynku, spoglądając w górę na swoje piętro.

Poczułem teraz dwie chęci. Jedną było malowanie, a drugą… nieunikniony powrót do wyścigów. Czekałem na ten moment, kiedy w końcu będę mógł to ponownie powiedzieć i poczuć, że jestem już w stanie ponownie wystartować z własnym nazwiskiem i numerem dziewięć na plecach.

Niech się dzieje wola nieba, bo i tak nie ma już znaczenia to, co będzie potem.

Sakura

*wieczór*

Siedziałam razem z ciotką przy kominku opatulona cienkim kocem z ludowymi zdobieniami. Ogień głośno trzaskał, wydając przyjemnie kojące dźwięki. Zamyśliłam się tak bardzo, że nim się spostrzegłam moja malinowa herbata zdążyła już wystygnąć, a Lulu wydziergała sporą część bordowej skarpety. Bujała się delikatnie w przód i w tył na fotelu bujanym, całkowicie zatracona w ręcznej robótce. Psy obsiadły nas dookoła, kładąc się w najróżniejszych pozach. Jeden z nich wskoczył na dodatkowy fotel i spuścił głowę tak, że dyndała w powietrzu. Z początku myślałam, że spadnie, jednak ten niestrudzenie spał w bezruchu, więc trochę się uspokoiłam.

Słońce zaszło jakąś godzinę temu. Zdążyłam się rozpakować, na spokojnie wszystko porozkładać oraz zapoznać się ze starym fortepianem ciotki, który nieużywany od lat stał zakurzony w piwnicy. Przez dobre kilka godzin czyściłam go wszelkimi możliwymi środkami, a gdy skończyłam, byłam pewna, że moja robota nie poszła na marne. Lulu miała specjalną pastę do drewna, którą z reguły traktowała meble, jednak nadawała się ona również pod instrumentów, więc bez zbędnych wyrzutów sumienia wykorzystałam wszystko, co zostało w pudełku.

Taaa, bez wyrzutów sumienia. I tak pewnie pójdę rano do sklepu po nowe opakowanie.

Upiłam łyk herbaty, powodując niespodziewany ruch ciotki, który nie należał do schematu dziergania.

- No w końcu, złotko - mruknęła, wracając do przerwanej pracy.

- Hę? - rzuciłam, nie odrywając wzroku od ognia.

- Ostatnie dwadzieścia minut przesiedziałaś w jednej pozie - westchnęła. - Nie, żeby coś, ale mnie już złapałyby skurcze, no jak nic! - Popatrzyłam na nią z czułością, jak zaabsorbowana przekładała kolejne pętelki.

- Myślałam nad wieloma rzeczami.

- Kłamiesz - odparła natychmiast, a ja wbiłam spojrzenie podłogę. - O niczym nie myślałaś. Po prostu trwałaś, słonko.

Spojrzałam na nią zastanawiająco. Skąd ona o tym wiedziała?

- Gdy umarł, spędzałam tak całe dnie - dopowiedziała, a ja przymknęłam oczy, odchyliwszy głowę do tyłu. - Nie byłam w stanie robić nic innego.

- Ale ja jestem w stanie, więc nie ucierpiałam tak bardzo - powiedziałam, chcąc ją uspokoić, jednak ona znów wystrzeliła jak strzała ze swoją odpowiedzią.

- Bo wiesz, że nic mu nie jest, że żyje i ma się dobrze.

Oparłam brodę o kubek trzymany w dłoniach, myśląc nad tym, co powiedziała i musiałam przyznać, że było w tym ziarnko prawdy.

- Nie wiem, nie kontaktuję się z nim - mruknęłam, chcąc mimo wszystko bronić swojego stanowiska.

- Ale nieustannie o nim myślisz, co powoduje, że on wciąż żyje w twoim sercu.

Popatrzyłam na nią dwojako. Z jednej strony, gdyby powiedział to ktoś w moim wieku, machnęłabym ręką, mówiąc, że gada od rzeczy, jednak biorąc pod uwagę staż ciotki Lulu nie bardzo wiedziałam jak do tego podejść. Miałam wrażenie, że odsłoniła przede mną właśnie część siebie.

Zaczęłam bębnić palcami o powierzchnię kubka.

Co teraz robi, jak się czuje? Czy w spokoju wrócił do Tokio? Nic mu się nie stało?

Nie do końca świadoma wyjęłam telefon z kieszeni spodni. Spojrzałam na ekran, na którym widniał obraz Londynu nocą. Zagryzłam dolną wargę i ze łzami w oczach wbiłam wzrok w sufit. Otworzyłam wiadomości, utworzyłam nową i nadal tylko pod wpływem chwili, napisałam krótką informację.

“Tęsknię.”

Dla niepoznaki natychmiast uruchomiłam blokadę, kładąc smartfona na kolanach. Ja wcale nie próbowałam się przed sobą tłumaczyć. Nie, to wcale nie było to. Po prostu chciałam go tak szybko odłożyć, to wszystko.

Podskoczyłam, gdy przyszły dwa powiadomienia.

Pierwszym była wiadomość od Miku, drugie zaś informowało mnie o braku zasięgu.

Otworzyłam skrzynkę, klikając na miniaturkę zdjęcia siostry.

“Jak się trzymasz? Nie wiem, czy cię to interesuje, czy nie, ale chyba możesz pozbyć się wyrzutów sumienia względem niego. Wejdź na “The Bosses”. Buziaki ode mnie i dziewczyn ;*”

Drżącą dłonią nacisnęłam ikonkę przesyłu danych, gdy zasięg wrócił. Wiadomość Sasuke nadal znajdowała się w skrzynce nadawczej, niewysłana, czekająca aż ponowię prośbę o jej przekazaniu.

Jednak, gdy ze łzami w oczach obejrzałam jego zdjęcia z jakąś niebieskowłosą pięknością, natychmiast ją usunęłam. Nie pozwoliłam jej tam wciąż krążyć i przypominać o tym, że mogła być wysłana.

Dobrze, że tak się stało. Dobrze… Szczęście w nieszczęściu. Potwierdzenie moich przypuszczeń, uznanie moich racji wcale nie było dobre. Sprowadzało więcej smutku niż mogłam sobie wyobrazić, ale z tym jeszcze więcej słuszności w przekonaniu, że nic więcej nie powinno nas łączyć. Nic, prócz przelotnego romansu i dziecka, które przyjdzie na świat. Nadal nie wiem, czy przyniesie mi ono radość, czy smutek.

Nie wiem.

Jednak wiem, że nie oddam go w łapy jego ojca oraz to, że matkę będzie miało jedną - mnie - a nie każdą lafiryndę, która jego tatuś sobie przygrucha, nie ma takiej opcji.

I tego się będę trzymać.

***

Dziś dużo ogłoszeń!

1. Mimo, że piszę to jeszcze przed ostatecznym otrzymaniem szablonu od Akemii, już jestem pewna, że jest śliczny, więc bardzo jej dziękuję :3 

2. Widziałam się dziś z Okeylą! (Dałam dzisiaj swój trzeci w życiu autograf! <3 )

3. Jest tutaj coś, w co musicie wejść - Akemii, to kolejny dotyczący ciebie punkt i to nie ostatni ;__;  - mianowicie otrzymałam CUDOWNY PREZENT, który po prostu musicie zobaczyć. Jeśli nie dla mnie, to dla niej, bo uwierzcie, że się nad nim napracowała. 

JESZCZE DZIŚ MOŻE UKAZAĆ SIĘ ROZDZIAŁ NA KESSHITE!

4. Nikiro, znów ty!

Spotkanie Imai&Nikiro w końcu dojdzie do skutku! Ooo, tak, niewierni! Wszystkie dzieci mnicha dostaną rozgrzeszenie! Hehe... Jeśli ktoś na Woodstocku będzie chciał wam wmówić, że Edgaro jest jedynym bogiem tego świata, będziemy to my.

BARDZO DZIĘKUJĘ ZA KOMENTARZE

których naprawdę przybyło, za co jestem wam bardzo wdzięczna. Akcja dokarmiania autorów działa :D

PS Jeśli o czymś zapomniałam, na pewno to dopiszę xD

Szablon otrzymam za max dwie godziny, także chętnych na obejrzenie rezultatów zapraszam nieco później ;]

Bywajcie!