X

"Nie ma jednej prawdy. Istnieje tylko to, co postrzegamy jako prawdę."
Jodi Picoult

Sakura

- Ryan…

Patrzyłam oniemiała na mężczyznę przede mną. W tej chwili wszystko poza nim przestało mieć jakiekolwiek znaczenie. Po prostu wszystko inne zniknęło, stawiając go w centrum mojej nikłej uwagi, bo w natłoku myśli, wspomnień i napływających do mnie nagminnie obrazów nie potrafiłam się na nim do końca skupić. Najgorsze było to, że on nie tylko stał tutaj na wyciągnięcie ręki, ale znajdował się również w tych myślach, wspomnieniach i obrazach. Był wszędzie.

- Sakura. - Nie powiedział tego tym samym tonem, który słyszałam zza drzwi łazienki, nie dowierzając, że to mógłby być on. Użył tej modulacji głosu przeznaczonej na momenty, kiedy coś mu się nie podobało. Zniknęło jego rozbawienie, zapewne również te iskierki w szarych oczach, które pojawiały się zawsze w stanie, kiedy był radosny. Wiedziałam to z autopsji, lecz nie doświadczałam tego za często - można policzyć to na palcach.

Przez krótką chwilę miałam wrażenie, że Ryan i cała ta sytuacja mi się po prostu przyśniła. Byłam przecież pijana, a świat nadal chybotał mi się lekko na boki, nad czym do końca nie panowałam. Przez dosłownie moment chciałam się roześmiać, machnąć ręką i wrócić do łazienki, uderzając się w czoło z własnej głupoty, ale… ten czas już minął.

- Odejdź - szepnęłam, łapiąc się za ramiona, przytulając je do siebie. Cofnęłam się o krok, napotykając za moimi plecami zimną ścianę, która miała mnie otrzeźwić. Na próżno. Nadal widziałam jedynie jego uśmiech, jego twarz, jego oczy, widziałam tylko jego.

- Musimy porozmawiać - uciął, a ja zacisnęłam mocno powieki, aby tylko powstrzymać płacz.

Po tym wszystkim co mi zrobił, nadal w ogóle się nie zmienił. A ja nadal mimo tego, że zniknął bez słowa pozostawiając mnie samą, aby się potem już nie odezwać, nadal go, nadal go ko…

- Wyjdź stąd - powiedział chłodno Sasuke, w mig pojmując powagę sytuacji. Nie patrzyłam ani na niego, ani na Ryana. To było dla mnie za dużo i bałam się, że jeśli tylko otworzę oczy, znów bezwiednie pójdę za jednym z nich i tak samo, powtarzając świadomie błędy przeszłości, stanę się cieniem siebie. A… a tego już nie chciałam. Nie chciałam, prawda?

- Pokój mam obok, sam sobie poradzę, ale z tobą porozmawiam później - odparł tak samo zimno Ryan. Mimo ogarniającej mnie, przez zamknięte powieki, wszechobecnej ciemności, czułam na sobie jego wzrok; przenikliwy, kalkulujący, mrożący krew w żyłach wzrok, w którego ułudnym ciepłym spojrzeniu kiedyś się zakochałam.

Drżałam niespokojnie, lecz kiedy usłyszałam, że ktoś postawił krok, natychmiast wyrzuciłam przed siebie ręce, krzycząc:

- Stój!

W pokoju znów zapanowała cisza, a w mojej głowie totalny mętlik.

Ryan tu jest, Ryan tu jest, żyje.

- Wypierdalaj.

To co stało się później było czymś, czego się nie spodziewałam. Otworzyłam na chwilę oczy, aby zobaczyć, jak Sasuke rzuca się na Ryana i siłą usuwa go z pokoju. Nie słyszałam, co krzyczeli jeden przed drugiego. Nie słyszałam, bo po mojej głowie wciąż krążyła jedna myśl:

On żyje.

Upadłam na kolana, niezdolna do dalszego stania na nogach. Moje mięśnie odmówiły posłuszeństwa na rzecz upadku na podłogę, która stała się dla mnie najwygodniejszym materacem leczącym wszystkie smutki. Moim ciałem wstrząsnął szloch, a ja zwinęłam się w kłębek, kładąc dłonie w okolicach serca.

Nie mogłam w to uwierzyć. Od kiedy zniknął - miałam nadzieję. Nadzieję, która z dnia na dzień malała z przeciwieństwem do prawdy w stwierdzeniu, że Ryan przez cały czas mnie  okłamywał. Nie przeszkadzało mi to jednak, aby co noc zamykać się w pokoju i płakać przez niezliczone godziny, które nie przyniosły mi ukojenia nawet na chwilę, nawet na krótką chwilę.

Czułam się rozdarta do granic możliwości. Właśnie stało się coś, na co tak długo czekałam, co chciałam aby się spełniło! Modliłam się, błagałam, prosiłam, a Bóg wysłuchał moich modlitw. Dlaczego więc, gdy tylko go zobaczyłam, powiedziałam: odejdź?

Przytknęłam dłoń do ust, aby nie krzyknąć. Chciałam kiedyś aby wrócił, ale teraz, by zniknął. Nie mogłam wrócić do życia sprzed półtora roku. Nie mogłam, bo tym razem tego nie przeżyję. Moja odporność emocjonalna od zawsze była mocno nadszarpnięta, lecz Ryan najnormalniej w świecie pozbawił mnie jej całkowicie. I nie zrobił tego powoli; małymi kłamstwami, lekkimi kłótniami, tylko przerywając sielankę, którą brałam za rzeczywistość uderzył mnie, zabierając resztki godności, jednak ja… Jednak ja nie potrafiłam od niego odejść. Za bardzo go kochałam, aby móc wyobrazić sobie życie bez niego, co było dla mnie wtedy totalną abstrakcją.

Wszystkie siniaki, ukrywane pod materiałami bluzek i swetrów z długim rękawem. Kuśtykanie po schodach pod pretekstem upadku na ulicy. Nakładanie ton pudru, aby ukryć ślady po jego ostatnim wybuchu, było dla mnie czymś normalnym, czymś co bardzo szybko wpasowało się w codzienny porządek, który ja zaakceptowałam. Robiłam to nie dlatego, że byłam sadystką, a ból sprawiał mi przyjemność, nie. Nienawidziłam cierpieć, ale nie potrafiłam go znienawidzić, bo to sprawiłoby mi największy możliwy ból. I to był mój kłopot.

Dotknął mojego ramienia, na co od razu zaczęłam się wyrywać. Szamotałam się, mówiąc niezrozumiałe słowa, chowając twarz w dłoniach. Gdy poczułam, że mnie obejmuje, wstąpił we mnie nieokiełznany strach. To ten czas, maleńka.

- Nie, nie, nie! - wrzasnęłam, chcąc odepchnąć jego ręce.

- Przestań! - skamieniałam, słysząc krzyk Sasuke. W całym tym amoku nie zorientowałam się, że przecież Ryana tu nie ma, że nic mi nie groziło.

Otworzyłam szeroko oczy, lecz łzy już całkowicie uwolnione spod mojej kontroli spływały po moich policzkach. Każdą z nich czułam osobno, lecz każda z nich miała przypisany dokładnie jeden powód.

- Już go tu nie ma. - Usłyszałam cichy pomruk, na co odruchowo się rozluźniłam, wpadając w ramiona Sasuke, które niczym łódź ratunkowa uratowały mnie przed zatonięciem we własnym obłędzie.

Drżałam, nie mogąc zebrać myśli. Przed oczami zobaczyłam migawki wieczorów, nocy i tych specyficznych poranków, a moje serce ogarnął tak wielki ból, że nie mogłam odnaleźć się w swoim ciele. Wydawało mi się obce, nie należące do mnie. Jedynym znakiem, że jednak tak nie było, był dotyk Uchihy który czułam i byłam tego świadoma. Musząc utwierdzić się w tym przekonaniu, odwróciłam się do niego przodem i objęłam za szyję, wtulając się do granic możliwości, chcąc poczuć, że nie zwariowałam, że to wszystko mi się nie przyśniło, że on był tu obok mnie.

Gdy przygarnął mnie do siebie, ponownie wybuchłam płaczem, nawet nie zastanawiając się nad tym, czy tak wypada. Był jedyną kotwicą, która trzymała mnie w realnym świecie, bez wspomnień i wykreowanych wizji przyszłości sprzed półtora roku, gdzie wszędzie był Ryan. Wszystko mieliśmy robić razem. Mieliśmy zawsze być razem. Byłam zdolna rzucić się za nim w ogień.

Byłam dla niego skokiem w bok, a on dla mnie skokiem w przepaść.

Poczułam jego dłonie na swoich plecach, czując promieniujące z nich ciepło i to jak kołysał się delikatnie chcąc mnie uspokoić, lecz… ja nie byłam do tego skłonna. Tyle czasu zmarnowałam, tyle siebie. Ryan mnie zmienił. Stworzył nową Sakurę, całkowicie inną od pierwowzoru, która zakochała się w nim bez pamięci.

Siedziałam w ramionach Sasuke niezdolna do jakiegokolwiek ruchu. Zastygłam, obejmując jego szyję, nie czując potrzeby, aby to zmienić. Było mi wszystko jedno, tak samo jak w momencie, kiedy doszłam do wniosku, że już go nie odnajdę. Pustka i żal. Żal tak wieki, że byłam zdolna się w nim bez pamięci zatracić, nie chcąc tego zmieniać, bo przecież po co?

Alkohol miał to do siebie, że skłaniał mnie do większych przemyśleń niż zazwyczaj, lecz często bardziej efektownych. Jednak jego nieodłącznym kompanem było również znużenie i zmęczenie. Ten dzień mnie wykończył w takim stopniu, że w ogóle nie oponowałam, kiedy Sasuke wziął mnie na ręce i przeniósł do łóżka.

Chciałam czuć jego obecność, jego ciepło, które nadal traktowałam jak jedyną oznakę tego, że nie zwariowałam, że zmary które kiedyś mnie męczyły nie powrócą właśnie teraz, aby pogrzebać wszystko, co udało mi się przez półtora roku odbudować.

Przeszły mnie dreszcze, kiedy położył mnie w zimnej pościeli, która zdawała się ostatnią bramą, która zamykała mnie w królestwie samotności. Przykryła mnie pozostawiając samą i oszalałą. Jednak tak szybko jak to się stało, została ona lekko ściągnęta, a ja znów wiedziałam, że stąpam po ziemi, a nie chorych urojeniach z których musiałam się kiedyś leczyć, lecz nie była to zasługa kołdry.

Poczułam jego dłoń na ramieniu, przez co znów się wzdrygnęłam. Nadal patrzyłam tępo przed siebie, obrócona do niego tyłem. Gdy nie zareagowałam, on uznał to chyba za zgodę i bezceremonialnie, brutalnie i dość niezdarnie przyciągnął mnie do siebie, zakleszczając w uścisku swoich ramion, do których natychmiast przylgnęłam.

Byłam słaba. Zawsze starałam się sobie wmawiać, że jestem silna pomimo wszystko, że nic nie może mnie złamać, a jeśli coś będzie się chociażby starać, pozbędę się tego od razu. Tak powinnam zrobić, gdy tylko poznałam Ryana. Był najlepszym i najgorszym co mnie w życiu spotkało. Udowodnił mi, że potrafię być dla niego kimś, aby zaraz zmieszać mnie z błotem, uświadamiając, że wcale tak nie jest, że byłam tylko kolejną, jedną z wielu.

Łzy nadal płynęły po moich policzkach i zapowiadało się na to, że nazbierały całkiem spore rezerwy, bo ich potok nie zatrzymał się nawet na moment. Po głowie tułały mi się wszystko nasze wspólne, wspaniałe momenty, które od razu były niszczone przez te złe, których było zdecydowanie więcej. I tak w kółko, dopóki nie udało mi się zasnąć w nie jego ramionach. A w całkiem nowych i realnych.

Sasuke

Ranek

Mimo, że nie spałem już od dobrych dwudziestu minut, nie miałem zamiaru wstawać. Sakura wtulona w moją pierś uniemożliwiała mi to, lecz nie był to jedyny powód. Główny, lecz nie jedyny.

Ryan pałętał się po mojej głowie całkowicie bezprawnie, kiedy ja go tam kompletnie nie chciałem. Jednak on wciąż się tam panoszył, nie mając zamiaru przestać, czego nie mogłem znieść. W sumie nawet nie wiedziałem, dlaczego tak przejąłem się jego pojawieniem. Ciekawił mnie, intrygował, ale tylko ze względu na Haruno, która zawsze przy wspomnieniu o nim zmieniała temat.

Teraz zaczynałem rozumieć, czemu Sakura się go bała, a ten strach podchodził nawet pod panikę. Mimo, że go de facto poznałem, nadal miałem mnóstwo pytań. Problem polegał na tym, że ja nie zwykłem do rozmowy, jako osoba, która domaga się informacji. Z reguły, to zawsze stałem po drugiej stronie, a pozycja w której się obecnie znajdowałem… po prostu mi nie pasowała.

Z jednej strony myślałem, żeby rzucić to w cholerę. Zmienić się znów w chłopaka, którym byłem przed śmiercią rodziców; skupić się na tym, aby tylko zaliczyć Sakurę, zabawić się przy tym po drodze, a potem drogą sądową odebrać jej dziecko. Mieć część firmy na własność, być wiecznym singlem, wrócić do wyścigów i nie kłopotać się z czymś, co potocznie nazywa się uczucia.

Z drugiej zastanawiałem się nad tym, co podpowiadał cichy głos w mojej głowie, który kiedyś nie miał prawa bytu. Liczyły się tylko auta, dużo na liczniku i wrażenia. Jednak im starszy się stawałem, tym bardziej mój sposób myślenia się zmieniał, razem ze mną samym. Nigdy wcześniej niej nie czułem się tak jak teraz, co wprawiało mnie z zakłopotanie.

Gdybym spotkał teraz Ino, całkiem możliwe, że powiedziałaby, że nie zna tego Sasuke. Kiedyś nie przejąłbym się czyimś płaczem, czyimiś problemami. Wsiadłbym za kierownicę i szybko zniknął.

Dlaczego nie pozwoliłem mu tu wczoraj zostać? Dlaczego, kiedy patrzyłem na nią roztrzęsioną, leżącą na zimnej posadzce coś we mnie drgnęło? Wstyd mi się do tego przyznać, ale poczułem potrzebę niesienia jej pomocy, w jakiś sposób uśnieżenia bólu. Nigdy tego wcześniej nie doświadczyłem, przez co nie do końca wiedziałem, jak sobie z tym poradzić. Pocieszanie kogoś? To nie dla mnie. Przyszło mi jedynie na myśl: już go tu nie ma - i to by było na tyle.

Ta dziewczyna przysparzała mi samych problemów. Dlacz…

- Która jest godzina? - Spuściłem wzrok, patrząc na jej twarz, jednak nie ujrzałem za dużo, gdyż patrzyła się w dół, a jedyne co widziałem to ogrom różowych włosów odznaczających się na granatowej pościeli. Przez cały czas leżałem, obejmując ją jednym ramieniem, a ona wtulona we mnie z ręką przełożona przez mój brzuch. Spodziewałem się, że pierwsze co, jak się obudzi, to odskoczy ode mnie, a w ferworze dziwnych emocji nawet nakrzyczy. Jednak… Nic takiego się nie wydarzyło.

- Koło dziewiątej - powiedziałem i poczułem, jak jej dłoń delikatnie się poruszyła. Dopiero teraz się zorientowałem, że mieliśmy je splecione. Chwila. Koło dziewiątej, koło dziewią… Kurwa!

Zerwałem się z łóżka, na co dziewczyna zwinęła się w kłębek, patrząc na mnie niespokojnym wzrokiem. Dorwałem spodnie w których wczoraj chodziłem i podbiegłem do garderoby, wychodząc z niej zaraz w nowej koszuli.

- To my mamy szafę? - spytała cicho, podciągając kołdrę pod szyję.

- A sądzisz, że nosiłbym wszystkie ubrania ze sobą, a walizkę tak chętnie zostawił tam przy drodze? - spytałem. - Przeczuwałem tą konferencję tu - mruknąłem, jak gdyby nigdy nic. Sakura chyba nie chciała wspominać o tym, co stało się wczoraj, udając, że wszystko jest w porządku. Nie miałem zamiaru tego zmieniać.

Doskoczyłem do swoich butów i zacząłem je szybko zakładać. Kląłem pod nosem, bo nie przejrzałem żadnych papierów, a za chwilę rozpoczynała się konferencja! Złapałem krawat, szybko go zawiązałem, wziąłem aktówkę i spojrzałem na Sakurę, która w ciszy przyglądała się moim poczynaniom.

- Za chwilę mam spotkanie, za pewne najważniejsze w moim życiu - rzuciłem, podchodząc do drzwi. Złapałem za klamkę i odwróciłem się w jej stronę. - Przyjdę, kiedy tylko będę mógł, a może nie być to łatwe. - Ech. Otworzyłem na ślepo drzwi.

- I jak ty wyglądasz, flejo? - Patrzyłem oniemiały na Imai, która właśnie dźgnęła mnie palcem w klatkę piersiową. - Bród, smród i ubóstwo. - Minęła mnie bez słowa, wchodząc wgłąb pokoju. - Sakura? - Popatrzyła na nas po kolei, a ja ujrzałem ten uśmiech. - Wy coś ten teges?

- Cześć młody. - W drzwiach stanął Itachi, nonszalancko opierając się o futrynę. Zmarszczyłem brwi. Co tu się do cholery dzieje?

- Spędziłaś z nim noc w jednym pokoju? Ouuu. - Udała zniesmaczenie. - Ten fetor, ta świadomość…

- Kochanie, nadmieniam, że ty jakoś to znosisz - westchnął Itachi, mijając mnie.

- Bo mam lata praktyki - mruknęła, siadając na stole.

- Możecie mi coś wyjaśnić? - spytałem, odstawiając aktówkę na ziemię.

- Co dokładnie? - Popatrzyła się na mnie zadziornie. - Wolisz temat innowacji w kwestii leczenia raka, czy raczej interesują cię bomby nuklearne? A może mam wyjaśnić ci zasady antykoncepcji? - Spojrzała na Sakurę. - A nie! Przecież tu ma być całkowicie w druga stronę.

- Imai… - warknąłem.

- Taaak? - W drzwiach stanęła Rina, a ja miałem ochotę usiąść na krzesełku, założyć ręce na piersi i powiedzieć, że mi się to wszystko nie podoba. Tak też zrobiłem.

- Pierdolę, nie robię - prychnąłem.

- Przejął po tobie jakieś damskie cechy? - Shee wskazała na mnie, patrząc zbolałym wzrokiem.

- Weź ją jakoś uwiąż, czy coś. Kaganiec jej załóż - warknąłem.

- To nie nasz pokój, prawda? - sapnęła Rina, ocierając pot z czoła. Tachała ze sobą wielką walizkę, która byłem skłonny twierdzić przeważała ją o dobre kilka kilo.

- Boy hotelowy tego od niej nie wziął? - spytałem, opierając się plecami o ścianę, przez co nie widziałem zdezorientowanej miny Sakury, która na razie się jeszcze nie odezwała.

- Uwierz, że próbował… - powiedział Itachi, przecierając twarz dłonią. - Stał sobie człowiek, miał na plakietce napisane Chris i powiedział, że weźmie od niej walizkę, a ta na to, że jest niezależna…

- Bo jestem! - Wydyszała, prostując się.

- Był chyba wkurzony chłopczyna po wielu godzinach pracy i wypalił do niej, że ciekawe co powie, jak trzeba będzie wnieść lodówkę na ósme piętro. - Wzruszył ramionami, a Rina wcięła mu się w zdanie.

- Wtedy wynajmę sobie dźwig, a nie chłopca - prychnęła, poprawiając swoje rude kłaki.

Schowałem twarz w dłonie.

- Itachi, ja jednej nie znoszę, a mam przed sobą teraz dwie i zaraz coś którejś zrobię! - warknąłem, mając w dupie tę konferencję. Nie wstanę! Tak będę siedział!

- A życie takie brutalne…

- Co wy tu robicie? - spytałem, odchylając głowę do tyłu, zamykając oczy.

- To wolisz ten temat raka, bomb, czy kondomów?

- Sheeiren - mruknąłem zirytowany, na co Itachi się zaśmiał. Byłem pewien, że on pokutował wszystkie swoje grzechy, będąc z tą kobietą. Znając ją wyczerpała już dawno limit jego złych występków, więc odpracowuje on teraz inne. Na bank.

- Woli temat kondomów, jestem pewna - potaknęła Rina.

- Awr! - Wstałem, łapiąc się za głowę. - Mam was dość, ciebie szczególnie. - Wskazałem na Shee.

- Powinnam się tym przejąć? - Zmarszczyła brwi, udając zaciekawioną.

- Nie sądzę! - Skwitowała jej siostra, a ja odwróciłem się od nich, mając teraz przed oczami Sakurę, w której smutnych i załzawionych oczach widziałem iskierki rozbawienia, przez co od razu zrobiło mi się lepiej.

- A tak serio, to przyszliśmy uratować twój książęcy tyłek. - Sheeiren zeskoczyła na ziemię, podchodząc do mnie.

- Jakby cię tu nie było, to nie miałbym żadnego zagrożenia, więc to trochę bez sensu - syknąłem.

- Oj, nie bądź już taki miły. - Uśmiechnęła się, przeciągając.

- To my - Itachi wskazał na mnie i Sheeiren - idziemy, bo zaraz zaczynamy konferencję. Co za niespodzianka!

Z Imai przeszedł mu sarkazm. Jeszcze jawnie ze mnie nie kpił, ale przeczuwałem, że nadejdzie to w najbliższej przyszłości, a wtedy… zmienię nazwisko, może płeć (?) i pojadę na Karaiby łowić łososie. A jak ich tam nie będzie, to najpierw założę hodowlę, a dopiero potem będę je łowił. I z takim planem na życie jestem prezesem jakieś firmy? Gdzie ja miałem oczy…

- Lecimy! - Shee jako pierwsza wyszła z pokoju, Itachi za nią, a ja spojrzałem na Sakurę udręczonym wzrokiem. Posłała mi lekki, zmęczony uśmiech, a potem widziałem już jedynie drzwi od strony korytarza.

- Wyglądasz okropnie.

Sakura

- Ale to życie jest piękne! - krzyknęła Rina, rzucając się na łóżko obok mnie. Spojrzałam za okno, gdzie zza rolet przebijało się słoneczne światło. Cały czas opatulona kołdrą i pozbawiona naturalnego kaloryfera, którym był Uchiha we własnej osobie siedziałam, oglądając jeszcze przed chwilą scenkę, rozgrywającą się obok mnie.

- Nie sądzę - mruknęłam, zamykając oczy.

- No dobra, jest straszneeee - przeciągnęła ostatnią samogłoskę, a ja uderzyłam ją lekko w ramię.

- Co ty wiesz o życiu?

- Yyy, dużo. - Wstała raźno, podchodząc do okna.

- Wątpię - mlasnęłam na myśl, ile przeszłam z Wesleyem. Ciężko było mi o tym myśleć, a jeśli jeszcze miałabym ubrać to w słowa…

- Jej, ile tu ludzi. - Przykleiła się do szyby jak małe dziecko zaciekawione wystawą sklepową, skupiając uwagę na tłumie na zewnątrz.

- Coś tam się dzieje? - spytałam niemrawo.

- Chyba nie. To sam personel, który sprząta po wczoraj - odparła, a ja zdecydowałam się położyć. - Sakura! - pisnęła, odwracając się w moją stronę. - Nawet nie wiesz jak się cieszę, że tu zostałam.

- No niby jak to zrobiłaś, geniuszu? - Położyłam się, zakrywając się kołdrą.

- Nie chce mi się opowiadać… - Teraz z kolei przypominała przedszkolaka, któremu mama kazała posprzątać pokój. Uroczo.

- Żebyś mi potem nie powiedziała, że…

- Dobra, już dobra - fuknęła. Znów podeszła do łóżka, siadając na jego skraju. Zdjęła czarne trampki i usadowiła się po turecku. Zaczęła opowiadać, rozplątując sobie w tym czasie warkoczyki, a było ich sporo.

- Chęć znalezienia Sheeiren to pierwszy powód przyjazdu do Londynu. Chęć poznania Brada to drugi powód.

- Brada? - Z całej siły starałam się grać zaciekawioną. Chyba mi się udawało.

- Zawsze interesowałam się wojskiem, ne? - Rozplątała już dwa, lecz nawet na chwilę nie zdjęła ze mnie swojego czujnego spojrzenia.

- Coś kojarzę - odparłam, łapiąc się za głowę. Och, jak dobrze, że nieźle znosiłam kaca.

- Więc zaczęłam robić to na poważnie. Auć! - pisnęła, gdy pociągnęła gumkę za mocno. - Wojsko japońskie jednak nie sprostało moim oczekiwaniom, a zafascynowało mnie angielskie i amerykańskie.

- Nadal nie widzę powiązania - mruknęłam, zastanawiając się do czego dziewczyna zmierzała.

- Znalazłam fora fanów wojska, jak i samych weteranów.

Już na samo słowo wojsko, coś we mnie drgnęło, lecz wyparłam to ze świadomości, nawet tego nie rejestrując. Jednak z czasem, gdy Rina się nakręcała, ta skasowana świadomość powracała.

Wojsko. Przez niego go nienawidzę.

- Nawiązałam więc kontakt mailowy z Amerykanką Sally; na misji urwało jej nogę, przez co zajęła się promowaniem wojskowości w ojczystym kraju. W Anglii znalazłam Philipha, który polecił mi swojego kolegę Brada, gdyż sam miał pełne ręce roboty. Jak się okazało, Brad prowadził popularnego bloga na którym umieszczał rozmaite artykuły. Naprawdę muszę ci to streszczać?

- Yhym - odparłam, nie do końca będąc jednak pewną.

Lepiej pozostać przy bliznach, czy rozdrapywać rany do żywego?

- Jest meeega przystojny! - Klasnęła w dłonie, kiedy zdjęła akurat szóstą gumkę.

- Ale co ma wspólnego z tym, że zostałaś w Londynie? - spytałam, zaczynając się powoli irytować. Nie rozumiałam jej ekscytacji, kompletnie.

- Nooo… - Ten uśmiech. Ten cwaniacki, diabelny uśmiech. - Napisałam do niego tyyysiące maili! I odpisał mi, niejednokrotnie! - Wyrzuciła ręce do góry, a ja mlasnęłam z przekąsem.

- Cudownie.

- Ogólnie zadzwoniłam do tego “Uchiha Company” no i zgadałam się z Shee i tak dalej. Okazało się, że ona też wiedziała o mnie od niedawna, ale jeszcze nie zaczęła szukać. No i ja byłam w Londynie, a ona z Itachim mieli przyjechać, więc przyjechali i - wzięła oddech - dostałam odpowiedź od Brada, że się ze mną spotka!

Może miało to jakiś sens, ale w obecnym stanie nie byłam w stanie cieszyć się razem z nią. A chciałam, naprawdę.

- Więc jesteś tu, bo odpisał ci jakiś były wojskowy i przy okazji zgadałaś się z Sheeiren? - mruknęłam, chcąc się upewnić.

- Tak! No i on ma się ze mną dzisiaj spotkać! - Mając już rozpuszczone włosy, zaczęła mocno trzepać głową, chcąc wyrazić swoją radość. Oryginalne. - Wszystko udało mi się załatwić za te pieniądze od Sasuke.

- Jakie pieniądze? - warknęłam.

- No wczoraj zostawił dla mnie kopertę w budce parkingowego i powiem ci, że chyba nie miałam w życiu więcej kasy w ręku. - Wzniosła oczy do góry, promieniując pozytywną energią.

- Ile ci dał? - syknęłam już zirytowana. To ja miałam dać jej swoje pieniądze. On już wystarczająco dużo na mnie wydał, szczególnie, że zaraz może stracić praktycznie wszystko.

- Trochę… - powiedziała, a ja wzięłam ją pod ostrzał swojego spojrzenia, które w chwili obecnej naprawdę zabijało. - No trochę, sporo.

- Ile?

- Trzy tysiące.

- Jest totalnie popieprzony! - ryknęłam, zrzucając z siebie kołdrę.

To już kolejny powód, abym była na jego wściekła. Grzebał w mojej przeszłości, a do tego nie uszanował tego co powiedziałam i znów wydał na mnie fortunę. Awr!

- To nie wiedziałaś? - spytała zdziwiona, przeczesując palcami grzywkę.

- Wyobraź sobie, że nie. - Wstałam, idąc do pomieszczenia, skąd Sasuke uprzednio wynalazł koszulę. Jak wielkie było moje zdziwienie, kiedy ujrzałam przed sobą dużą garderobę z mnóstwem ciuchów w różnych rozmiarach?

- Jest twoim facetem, powinien ci mówić takie rzeczy. - Spojrzałam na nią spod byka. Stała w przejściu do garderoby w długich, spranych spodniach moro i czarnej rozciągniętej  koszulce, wyglądając, jakby właśnie wyszła z domu pomocy społecznej. Cała Rina.

- On nie jest moim facetem - powiedziałam z dumą. Nie chciałam ciągnąć tego tematu, bo “telenowela brazylijska Haruno style” już mi się znudziła, a ta sytuacja podchodziła pod jedną z tysięcznych identycznych scen, kiedy dziewczyna zaprzecza, że jest samotna. Znalazłam białą koszulę i równie biały stanik oraz majtki. Z końca szafy uratowałam przed śmiercią z nadmiaru kurzu krótkie jeansowe spodenki i białe trampki. Ach, pomyśleli o wszystkim!

- Ja i tak wiem swoje - stwierdziła znudzona, a ja minęłam ją, kierując się do łazienki.

- To opowiedz mi o tym swoim Bradzie. - Weszłam do środka, rzucając ubrania na szafkę.

- Mówiłam, że jest cholernie przystojny? - Stała spokojnie przy oknie, kiedy nagle dostała kopa energii tak wielkiego, że bez problemu mogłaby rozbić tę szybę głowa, bo tak mocno przyciskała do niej czoło. - On tu jest!

- Co? - mruknęłam wątpiąco, zdejmując stanik.

- No jest tu jest! - krzyczała, a ja westchnęłam. - Chodź! - Założyłam czystą bieliznę, wychodząc z pomieszczenia.

Przeszłam jego większość, znajdując się po chwili pod oknem. Na patio było sporo osób i nie tylko z obsługi. Rozstawiono stoliki z innymi parasolami niż wczoraj na drewnianej platformie. Grała muzyka płynąca ze skrzypiec jakiejś starszej kobiety i kontrabasu jej partnera. Niektórzy wydawali się konwersować z buńczuczną wręcz przesadzą, machając z dezaprobatą dłońmi, czy wykrzywiać twarze tak, aby pokazać po sobie jak najwięcej zimnego wyrachowania. Pozerzy.

- Niby gdzie? - Rozglądałam się, lecz nie rzucił mi się w oczy jakiś wybitny bóg seksu. Z resztą mój gust po ostatnich wydarzeniach był trochę spaczony i poważnie myślałam nad zostaniem lesbijką. Kobiety przecież tak mocno nie biją.

- No tam! - Wskazała palcem na prawo, więc odwróciłam głowę, skupiając na tej stronie swoją uwagę.

Złapałam się mocniej futryny, żeby nie upaść. Wszystko przed moimi oczami zawirowało, a serce przyśpieszyło swój rytm. Spokojnie, Sakura. Ona się pewnie tylko pomyliła.

- Jest taki seksowny, że aż zaparło ci dech w piersiach? - Spojrzała na mnie jednoznacznie, a jeszcze raz zerknęłam za szybę.

- Jest teraz ubrany w czarny garnitur, tak? - spytałam cicho, śledząc wzrokiem jego sylwetkę.

- No tak.

- Ma czarne włosy, tak? - Cichy szept wydobył się z moich ust, kiedy pochłaniam wzrokiem ten widok.

- No taaak.

- I szare oczy?

- Skąd wiesz,  że ma szare oczy? - W jej głosie słychać było wyraźne zdziwienie, ale również podejrzliwość. Przymknęłam powieki, delektując się ciszą. Rina czekała na moją odpowiedź, lecz ja zdecydowałam się udzielić ją dopiero po chwili, gdy udało mi się uspokoić.

- Musiałaś się pomylić. On nazywa się Ryan Wesley, a nie żaden Brad - powiedziałam pewnie, zaciskając pięści, opierając się plecami o okno. Spuściłam głowę, szukając odpowiednich słów. - Masz trzymać się od niego z daleka.

- Sakura, coś ci się pomyliło - westchnęła, szukając telefonu w kieszeni. Poszperała w nim chwilę i podstawiła mi od oczy. Odetchnęłam głośno i z wahaniem wzięłam od niej aparat.

Jedną dłonią zatkałam sobie usta, drugą niezdarnie trzymając telefon. Tak się trzęsłam, że mogłam go zaraz upuścić, lecz strzałka na wyświetlaczu kusiła, wyświetlając coraz to nowsze zdjęcia.

- Skąd to masz? - wyszeptałam, nie dowierzając.

- Mówię ci, że mailowaliśmy przez długi czas - powiedziała, nie rozumiejąc mojego zachowania. Patrzyła na mnie z dystansem, a ja zacisnęłam uchwyt na telefonie, który zakończył projekcję zdjęć.

- To jest Ryan Wesley, mój były chłopak - szepnęłam, odrywając się od okna, aby je otworzyć. Musiałam odetchnąć, teraz, natychmiast.

Przez półtora roku robiłam wszystko, by o nim zapomnieć. Usunęłam wszystkie zdjęcia, spaliłam wszystkie listy, które zawsze zostawiał z rana przy łóżku, chciałam usunąć wszystkie wspomnienia. Mój plan jednak spalił na panewce, bo to przecież niemożliwe. Nie można zapomnieć najlepszego okresu swojego życia.

- Udowodnię ci, że nie. - Mimo tego, że Rina widziała, że wyraźnie coś się ze mną działo, starała się tego po sobie nie pokazać. Podeszła do stojącego na biurku laptopa i odpaliła go. Zaczęła coś wystukiwać w klawiaturze, kiedy ja gorączkowo rozmyślałam nad “Bradem”. Cholera, jeśli on to… - Patrz. - Skinęła na mnie ręką, a ja niemrawo podeszłam do niej, bojąc się tego, co mogłabym tam zobaczyć.

Oparłam się o kolana, pochylając się i chyba tylko dzięki temu nie upadłam. Prezentowała się przede mną strona internetowa. Stworzona była z mieszanki ciemnych kolorów: czerni, szarości i różnych odcieni zgniłego zielonego. Jednak mimo zgranej kompozycji, moją uwagę przyciągnęło zdjęcie, umiejscowione po lewej stronie ekranu. Przedstawiało ono część twarzy Ryana odzianą w wojskową chustę, a dokładniej część zakrytego czoła i nosa. Jego szare, wyeksponowane w photoshopie tęczówki hipnotyzowały każdego, kto tylko skusił się na wpisanie adresu w przeglądarkę.

Przełknęłam ślinę.

Rina kliknęła w zakładkę “o mnie”, a ja zdecydowałam wziąć się w garść. Postanowiłam, że uciszę głosy podświadomości, chcąc przyjąć do wiadomości to, co właśnie czytałam. W skrócie wyglądało to tak:

“Cześć, nazywam się Brad. Mam dwadzieścia dziewięć lat i pomimo młodego wieku jestem weteranem wojennym. Stwierdzono u mnie raka, co wykluczyło mnie z służby. Zdecydowałem się być takim samym chujem jak wcześniej, a nawet większym i to wcale nie dlatego, że dorastam, tylko dlatego, że mam coraz mniej czasu, więc mam zamiar spożytkować go należycie: będę opowiadał wam bajeczki, które przeżyłem w wojsku oraz relacje z moich eskapad po nocnych klubach na innym blogu, do którego link podany jest na końcu notki. Nadal jestem brutalny, agresywny i nie liczę się z opinią innych. Czasem podaję się za kogoś innego, kiedy jest mi wygodnie, przez co wpędzam takie dziewczyny jak na przykład Sakura Haruno w totalną depresję, niszcząc jej przy tym życie.”

Dobra, to wyglądało prawie zupełnie inaczej. Ale pomijając moje epitety i pewne stwierdzenia, przesłanie pozostawało to samo. Ryan rzeczywiście mógł nazywać się Brad, a ja zostałam wycyckana jak przydrożna dziwka na chwilę, co nie ubodło mnie tak bardzo jak się spodziewałam. Nie wpadłam w stan amoku, czy okropnej rozpaczy, a otępienia. Nie, kogo jak chcę oszukiwać.

- Nie możesz się z nim spotkać - powiedziałam, przypominając sobie te wszystkie razy, kiedy mówił, że mnie kocha. Wszystkie sytuacje przez, kiedy to potwierdzał i wszystkie chwile kiedy czułam, że naprawdę tak było, kiedy czułam się kochana. Rina nie mogła wpaść w to samo błędne koło co ja. Nie zasługiwała na to.

- Muuuszę - jęknęła, a we mnie wstąpił gniew. Chciałam ją chronić, to wszystko.

- Cenisz sobie posiadanie dumy? - spytałam cicho, trochę cynicznie. Wyprostowałam się, opierając po chwili o biurko. Dziewczyna siedziała na krzesełku, wpatrując się we mnie obrażonym wzrokiem, a ja utrzymałam jej spojrzenie, choć bardzo dużo mnie to kosztowało.

- Co masz na myśli?

Chciałam jej to dosadnie wybić z głowy, ale żeby to zrobić musiałam czymś zająć ręce. Nie mogłam jedynie mówić, stojąc w miejscu. Nie dałabym rady.

Zabrałam swoje ubrania z łazienki, w samej bieliźnie znów pojawiając się w sypialni. Odłożyłam bluzkę i zaczęłam ubierać spodnie. Ledwo trafiłam  w nogawki, a potem jak na złość materiał zblokował mi się przy kolanach.

- To, czy cenisz sobie niezależność, własne zdanie i siebie. - Założyłam te pieprzone szorty, podchodząc do szafki w której jeszcze wczoraj znajdowały się czyste skarpetki. Wyciągnęłam z niej białe stopki, wracając do poprzedniego miejsca.

- Nie podoba mi się kierunek, w którym zmierza ta rozmowa. - Założyła ręce na piersi, lecz na pewno nie we wrogim geście, raczej obronnym, dając mi tym samym do zrozumienia, że łatwo nie zmieni swojego zdania.

- A mi się kiedyś nie podobał kierunek, w jakim zmierzało moje życie, tylko wiesz co? - Złapałam koszulę, narzucając ja na ramiona. - Nie miałam na to wpływu, z przeciwieństwem do ciebie.

- Przestań mówić do mnie zagadkami - warknęła. - Wiesz, że tego nienawidzę.

- Też dużo rzeczy nienawidzę. - Przełknęłam ślinę, odpędzając nękające mnie wspomnienia. Zaczęłam zapinać koszulę, lecz ręce trzęsły mi się tak bardzo, że nie byłam zdolna, aby trafić guzikiem w dziurkę.

- Nie zrezygnuję ze spotkania z nim - powiedziała twardo, a ja spięłam się.

- Nie chcesz go poznawać. - Zaczęłam myśleć o tym, jak wieloma kłamstwami mnie karmił, w jak wielu sprawach mnie najnormalniej w świecie, bez mrugnięcia okiem oszukał. Nie byłam w stanie tego zliczyć. A ja głupia chodziłam, szukałam, nawet wróciłam do Londynu dla niego. Urząd Wojskowy wszczął śledztwo w sprawie jego zaginięcia, a on robił w tym czasie jakąś jebaną karierę na wojskowym blogu!

- Chcę, czekałam na to rok. - Popatrzyłam na nią wrogim wzrokiem. Nie chciała tego.

- Przyjechał do Japonii na urlop, przynajmniej tak mi powiedział. - Zapięłam koszulę, łapiąc trampki. - Sprawił, że zakochałam się w nim w przeciągu chwili tak bardzo, że byłam gotowa zaprzedać swoją duszę diabłu - westchnęłam. - O czym ja pierdolę - warknęłam, ze złością rozwiązując sznurówki. - Skoczyłabym za nim w ogień, dopóki pierwszy raz mnie nie uderzył. - Rina patrzyła na mnie czujnie, lecz spokojnie, kiedy mną trzęsło z wściekłości i żalu. - Potem już było tylko gorzej, nawet kiedy przestawał pić, lecz… nadal oddałabym za niego życie. - Zawiązałam pierwszego buta, co było ogromnym osiągnięciem. Cała roztrzęsiona miałam problem nawet z czymś takim. - Spędził w Tokio dwa miesiące, po czym zaproponował, że zabierze mnie na święta Bożego Narodzenia do Londynu. Zgodziłam się bez wahania. - Drugi but znalazł się na swoim miejscu, a ja wstałam, wkładając koszulę w spodnie. Po chwili umiejscawiając również komórkę w kieszeni spodenek. - Wtedy też właśnie zrobił coś, czego nigdy mu nie wybaczę, czego nie wybaczyłabym nikomu - szepnęłam, odruchowo dotykając brzucha. Połknęłam łzy, patrząc się Rinie prosto w oczy. - I nie jest to pozostawienie mnie w Wigilię całkowicie samej w środku Londynu, abym nigdy go już nie ujrzała. To zostawienie mnie pobitej w tym miejscu jeszcze naprawdę nie jest najgorsze.

Spojrzałam w stronę drzwi, skąd usłyszałam cichy szelest. Otworzyłam szerzej oczy widząc w nich zszokowanego Sasuke, stojącego w przejściu. Ruszyłam do niego szybkim krokiem, chcąc wyminąć, chcąc stąd zniknąć.

- Sakura, czekaj - powiedział, łapiąc mnie za nadgarstek, gdy znajdowałam się już na korytarzu. Wyswobodziłam rękę, puszczając się biegiem przed siebie. Chciałam zniknąć. Chciałam zniknąć w otchłani własnych lęków, wspomnień i zamętu, tak, jak półtora roku temu.

Sasuke

Stałem oniemiały w przejściu, niekoniecznie wiedząc, co ze sobą zrobić. Wróciłem jedynie po telefon, który zostawiłem na szafce, a tu trafiła mi się taka… “niespodzianka”. Musiałem szybko wracać na konferencję i tylko dlatego nie pobiegłem za Sakurą, a naprawdę miałem taką ochotę i to niemałą.

Wkurzony wszedłem do środka, widząc tam Rinę.

- Gdzie pobiegła? - spytałem, rozglądając się za komórką.  

- Nie mam pojęcia - odpowiedziała z nostalgią i lekkim zniesmaczeniem. - Ile słyszałeś? - mruknęła, patrząc tępo w przestrzeń.

- Wystarczająco - chrząknąłem, lokalizując zgubę.

- Nie waż się komukolwiek mówić - warknęła, spoglądając na mnie wrogo.

- Jakoś się do tego nie palę - rzuciłem, wychodząc. - Nie idziesz jej szukać?

- A po co? - Machnęła dłonią. - Prędzej czy później sama wróci, a teraz na pewno nie potrzebuje tandetnego pocieszenia i to jeszcze mojego. ‘

- Racja - stwierdziłem i nadal rozjuszony ruszyłem do sali konferencyjnej.

Z początku to całe zebranie miało się odbyć w siedzibie Uchiha Company, lecz zdecydowano, że zostaniemy w willi tak, jak się spodziewałem. Wszystko było na miejscu, zniknęły problemy z przewozem i z trafieniem tam.

Kompletnie nie miałem ochoty spędzić w sali ileś godzin, bo pewnie tyle będę musiał na to przeznaczyć. Ech.

Szybko dotarłem do odpowiedniego pomieszczenia, lecz… wszyscy już weszli. Cholera.

Otworzyłem drzwi, mówiąc krótkie: witam - po czym w ciszy dołączyłem do swojej ekipy. Pokój był duży i oszklony z jednej strony, skąd widać było ogród pełen różnych rodzajów kwiatów.  Na środku sali stał podłużny stół podzielony równo w połowie w pionie. Jedna strona zajęta była przez Uchiha Company, a druga przez Yoroto. Na szczycie stołu u nas siedział Itachi, a u nich stary zgred imieniem Terry, który jak dla mnie miał kompleksy, bo kto normalny wstawia sobie złote zęby?

Usiadłem obok brata, mając na przeciwko siebie Deidarę, po jego drugiej stronie. Znajdował się tu jeszcze Hidan, Sasori, Kakuzu, Pain, Kisame i Sheeiren, która notowała praktycznie każde wypowiedziane w tej sali słowo, gdyż obowiązywał zakaz nagrywania. Wyciszyłem telefon, kładąc go jednak na blacie. Nikt nie zakaże mi go używać, bo kiedy będę miał kaprys użycia go, to po prostu to zrobię, nie zastanawiając się nad tym czy wypada, czy nie.

- Jak wygląda sytuacja finansowa Uchiha Company? - Terry oparł ręce o stół, lekko pochylając się do przodu. Itachi patrzył na niego zimno, jak to z reguły miał w zwyczaju, z nadnaturalnym i jak dla mnie irytującym spokojem, zaczął wertować kartki.

- Wyjątkowo korzystnie - odparł.

W pomieszczeniu panowała cisza, zakłócana jedynie przez dźwięk wydawany skrobaniem o kartkę przez Imai, lecz wyjątkowo nie przeszkadzało mi to w takim stopniu, żebym musiał się denerwować. Przerwała ją jednak wibracja mojej komórki, którą niewzruszony wziąłem w dłonie, odblokowując ekran.

- Dla Uchiha czy Yoroto? - spytał po dłuższej przerwie, mierząc Itachiego groźnym spojrzeniem. Otworzyłem wiadomość od Utakaty.

No i jak? Weź się stary odezwij, czy coś. Ja się dorwałem do pięknej studentki i z chęcią bym ci coś opowiedział, ale jakoś nie mam okazji, bo mi nie odpisujesz. Jak wyszła ta zmiana tych lasek? Madara wie? Odpisz, bo stoję w kolejce i cholernie mi się nudzi.

- Z pewnością nie dla Yoroto, gdyż Uchiha Company nie musi się porównywać do innych firm by wiedzieć, że jest na szczycie.

Odpisałem:

Zadzwonię potem nawet, jeśli to będzie w środku nocy. Różnica czasu robi swoje. Jest… skomplikowanie. Nie stoję na pewnym gruncie, choć sama zmiana lepiej wyjść nie mogła.

- To wdrapujemy się chyba na nieco inny szczyt. - Terry zabłysnął uwagą, lecz mój brat natychmiast go zgasił.

- Rzeczywiście, my wyżej stawiamy sobie poprzeczkę.

Ma chociaż cycki? Bo moja ma cudowne.

Odpisałem szybko:

Moja cała jest cudowna.

I w tym momencie kompletnie przestałem interesować się spotkaniem. W dupie głęboko miałem Terryego i całą jego hałastrę, na którą nawet nie spojrzałem. Zdziwiło mnie to, że napisałem tego smsa pod wpływem impulsu, nawet się nad tym nie zastanawiając oraz to, że nazwałem ją “moją”. Może filozofuję? Tak, na pewno.

Źle się czujesz? Chodź do mnie, siedzę na Izbie Przyjęć. Czekam gorąco na jakąś rozrywkę.

Uśmiechnąłem się pod nosem. Uniosłem wzrok, kontrolnie rozglądając się po kompanach i natknąłem się na miażdżące spojrzenie Imai, która pisząc na oślep wlepiała we mnie te swoje ślepia, mówiące jasno: odłóż ten telefon!

Jakim cudem wylądowałeś na Izbie? Ja mam jej aż nad to. A, zapomniałem. Madara nic nie wie.

Odłożyłem telefon, koncentrując się nad czystością sufitu i jednocześnie jego krzywizną, która była błędem konstrukcyjnym. Jeśli się zawali…

- A co sądzi pan, Uchiha Sasuke? - Słysząc swoje nazwisko rzuciłem okiem na Terryego, który wydawał się promienieć z radości. Nie zmieniając lekko olewczej pozycji, podniosłem na niego leniwie wzrok, że niby to było zamierzone, a ja doskonale wiedziałem, o czym mówili. Gówno prawda. Odpłynąłem, nie mając pojęcia o temacie.

Spojrzałem szybko na Shee, która nabazgrała długopisem wielkimi literami:

TRANSPORT

- Jest jak najbardziej sprawny, nie mam co do niego zastrzeżeń. Ten dział firmy fukncjonuje wyjątkowo sprawnie - odparłem nadal spięty. Skinąłem ledwie widzialnie głową na Imai, która przewróciła lakonicznie oczami.

- A jednak z tego co mi wiadomo, transport nie dotarł na Ukrainę powodując ogromne straty jakieś dwa tygodnie temu. - Starał się mnie złamać, ale z czym do ludzi, no z czym do ludzi…

- Rzeczywiście nie jestem w stanie…

- A powinien pan być - przerwał mi bezczelnie.

- Kontrolować wszystkich polskich torów kolejowych, bo tam właśnie miał miejsce nieplanowany postój. - Wyciągnąłem rękę przed siebie. - Zanim znów wejdzie mi pan w zdanie powiem, że dwa tiry uległy awarii, ale wyszła ona na jaw, kiedy i tak musiały one stać z powodu zatoru na torach, a usterka została natychmiast zażegnana. Stąd powód opóźnienia dostawy, choć mają tu też udział krajowe polskie drogi, które, nie oszukujmy się, są w fatalnym stanie, więc jestem w stanie - powiedziałem dobitnie, nie spuszczając z niego wzroku - zapewnić swoim ludziom odpowiednich fachowców na odpowiednim miejscu, w odpowiednim czasie.

Po moim wywodzie zapanowała chwilowa cisza. Znów nieświadomie spojrzałem na Shee, która tym razem nabazgrała.

IDIOTA

Odetchnąłem, a kącik ust Itachiego powędrował lekko do góry. Hmpf, same problemy.

- Chce pan coś jeszcze dodać a propos transportu? - Zapytał mój brat z niekrytą satysfakcją, którą rzadko słyszałem w jego głosie.

- Nie, ale dobrze, że wiem w jak świetnym stanie będzie mój europejski oddział - stwierdził zadowolony.

- Mowa była o…

Znów odpłynąłem. Miałem to gdzieś. Mój dzień zaczął się cudnie, a trwa… co najmniej w stanie fatalnym. Nie chciałem tu siedzieć.

Biłem się o moją dziewczynę i wykazując się nadzwyczajnym męstwem uchroniłem ją i jej cnotę przed sprytnymi gwałcicielami, którzy zaczaili się na nas w zaułku. Jestem wzorem czystej zajebistości.

Odpisałem:

Co? Tak wielkim, że wzięli cię za drugą dziewczynę? W sumie racja. ‘

Odetchnąłem, patrząc na zegarek. Minęło dopiero piętnaście minut tego irytującego spotkania. Jeśli Itachi już tu przyjechał, to nie musiał mnie tu ciągnąć.

Starałem się słuchać ich wymiany zdań, lecz średnio mnie to interesowało. Moje zaangażowanie można było przyrównać do tego trzyletniego dziecka, któremu każe się oglądać dramaty psychologiczne. Kurde. Zamiast tu siedzieć, chyba naprawdę wolałbym jakąś durną, dziecinną bajkę.

- Pan Madara Uchiha przekazał nam wszystkie potrzebne dokumenty i wnioskuję o zejście z ceny jednego z oddziałów.

Spojrzałem po swojej ekipie. Niektórzy byli wyraźnie znudzeni - jak ja - niektórzy malowali coś na kartkach - jak Shee, która chyba olała spisywanie wszystkiego słowo po słowie - czy  zainteresowani jak Itachi, który naprawdę chciał wyjść z tej sali nic nie tracąc.

Sprawdziłem, czy Utakata mi odpisał, jednak moja skrzynka odbiorcza była pusta. W oczy rzuciła mi się data, na co zacisnąłem szczęki, przymykając na chwilę oczy. Powinienem być jutro na cmentarzu, a nie gnić w tym pieprzonym Londynie.

Przerzuciłem spojrzenie na ludzi z Yoroto, aby przestać myśleć o jutrze. To nie był moment, ani pora, a pracownikom konkurencyjnej firmy przyglądałem się pierwszy raz. Nerwowo obracałem telefon w palcach, starając się skoncentrować na przeciwnikach. Po stronie przeciwnej siedziało jakiś trzech nudnych facetów z grubą dziewczyną, która ledwo mieściła się na krzesełku.

Przeniosłem leniwy wzrok na pracowników po swojej stronie i… moje serce na chwilę stanęło. Z wyższością i wyraźną zaczepnością spoglądała na mnie kobieta siedząca całkiem blisko Terryego, ubrana w czarną koszulę ze zdecydowanie za dużym dekoltem, i zbyt wymalowanymi ustami i zbyt tlenionymi włosami blond. Ogólnie, to bym ją po prostu olał, ale… miała jeden defekt. Nazywała się Ino Yamanaka.

Sakura

- To jest mój sen, ten sen przeraża mnie. Niby bezpiecznie, ale wcale nie jest dobrze. - Szłam pomiędzy drzewami, lekko się o nie obijając, starając się z całej siły nie kaleczyć tej przepięknej polskiej piosenki. - Budzi mnie wiatr, wiatr niesie strach - wyszeptałam, biorąc do ręki dorodny liść, który stanął mi na drodze. - Budzi mnie deszcz, deszcz tuli mnie. - Powinnam nazwać to raczej recytacją, a nie śpiewem, bo mój głos trząsł się niemiłosiernie. - Budzi mnie blask gorących dni. - Przedarłam liść na pół, patrząc z uwagą jak wypływają z niego soki, brudząc mi rękę. - Budzi mnie krzyk. - Zgniotłam pozostałości w ręce, całkowicie pozbawiając go już kształtu liścia, po czym otworzyłam dłoń, aby zobaczyć, jak jego resztki unoszone przez wiatr powoli spadają ku ziemi. - Czy wciąż się śni? - Pociągnęłam nosem, widząc już przed sobą zalążki budynku.

Nie wiem, ile przesiedziałam w tym lesie. Gdy wybiegłam z pokoju nie miałam żadnego planu, a propos tego, co zrobić. Biegłam przed siebie, chcąc tylko uciec. Dobrze wiedziałam, że byłam tchórzem. Jakby ktoś mi to powiedział prosto w twarz, nawet nie miałabym sumienia zaprzeczyć, bo nienawidzę kłamstwa, a kłamców tym bardziej.

Gdy wyszłam zza linii drzew, zdecydowałam się sprawdzić godzinę. Przecież wypadałoby się ogarnąć, wrócić i udawać, że wszystko jest okej. Przecież tak trzeba, przecież tak wypada.

Na zegarku widniała godzina szesnasta pięć. Westchnęłam, znów chowając komórkę do kieszeni. Rozmawiałam z Miku dobre dwie godziny. Zdawałam sobie sprawę, że rachunek przyjdzie gigantyczny, ale pieniądze… Miałam do nich coraz większy wstręt. Opowiedziałam jej wszystko. Dużą część tej historii słyszała pierwszy raz w życiu, bo pierwszy raz w życiu byłam zdolna jej ją opowiedzieć.

Włożyłam ręce w kieszenie, a wiatr zaczął targać moje włosy, gdy pojawiłam się na otwartym terenie. To był czas. Czas, aby się z nim zmierzyć. Chciałam się z nim spotkać, powiedzieć mu wszystko, o co miałam do niego pretensje, wyzwać go od najgorszych, zmieszać z błotem, chociaż raz.

Byłam już w granicach budynku. Weszłam do tego więzienia, które nie ukrywam miałam ochotę jak najszybciej opuścić. Skierowałam się do części ze stolikami, znajdującej się blisko mojej sypialni. W ciszy i kompletnym otępieniu przeszłam przez patio, unikając ciekawskich spojrzeń. Dzisiaj dla odmiany spływały po mnie jak woda po kaczce.

Z opuszczoną głową ruszyłam do szwedzkiego stołu, gdzie było mnóstwo parującego obiadu, który miał załagodzić wszystkie moje rozterki. Jedzenie jest dobre na wszystko zaraz obok wina i Bridget. Właśnie, Jones. Czas na porady: “co zrobić, kiedy masz ochotę strzelić sobie w łeb?”

Nałożyłam na talerz mnóstwo ziemniaków, które polałam jakimś mięsnym sosem. Dorzuciłam kilka kotletów, olewając surówkę. Potrzebowałam mięsa, jak prawdziwy facet.

Względnie zadowolona z pełnym talerzem podążyłam ku pierwszemu wolnemu stolikowi. Spojrzenia ludzi dookoła były skupione tylko na mnie, lecz nic sobie z tego nie robiąc jadłam spokojnie.

Czułam się najedzona już po połowie ziemniaków i dwóch kotletach, jednak jadłam na umór. Na siłę, na chama. Lepiej żebym skupiała się na bolącym brzuchu, niż na…

- Zawsze dużo jadłaś. - O mało nie wyplułam tego co miałam w ustach, a naprawdę miałam taką ochotę. Patrzyłam na Ryana jak ciele w malowane wrota. Jednak otrząsnęłam się po chwili i zacisnęłam mocno usta. Ponowiłam jedzenie, spuszczając wzrok. - Chcesz mi coś powiedzieć? - spytał gładko, bawiąc się szklanką, którą miał w dłoni.

- A ty, Ryan? - Nadal nie mogłam przestawić się, aby nazywać go jego prawdziwym imieniem. A może… W końcu które było prawdziwe?

- To jest ta Sakurrrwa? - Spojrzałam na dziewczynę, która właśnie stała za mną. Poznałam w niej blondynkę, która pomogła mi na parkingu. Jej cycki były prawie na wierzchu, a szminka… kompletnie nie pasowała do jej cery. Wyglądała żałośnie i biła z niej czysta zdzirowatość.

- Miałaś tak nie mówić, koteeek. - Coś we mnie pękło. Coś co jeszcze niedawno pielęgnowałam, zostało zdeptane ciężkimi buciorami bez możliwości regeneracji. Uniosłam na niego wojowniczy wzrok. Miałam zaciśnięte gardło, lecz wyrzuciłam z siebie:

- Zniknij mi z oczu - warknęłam, a w jego oczach zobaczyłam ten charakterystyczny błysk. Ten błysk, który zawsze oznaczał jedno: ciężką, łagodnie mówiąc noc, po której zbierałam się pół poranka i jeszcze trochę. Zawsze sama, kiedy on zawsze, ale to zawsze znikał.

- Trochę mnie nie było, a zrobiłaś się ostrzejsza? Hmmm. - Uśmiechnął się w sposób, który kiedyś powodował, że miękły mi nogi. Teraz też to robiły, lecz dzięki Bogu siedziałam.

- To nazywasz byciem ostrą? - Blondynka przejechała palcem po krawędzi stolika, zmierzając do Ryana, aby oprzeć się na jego ramieniu. - Rzeczywiście miałeś nudne życie, dopóki mnie nie spotkałeś - wyszeptała mu do ucha, a ja od nadmiaru “seksapilu” chciałam się zrzygać. A miałam czym.

- To mówisz, że lubisz jak cię bije, poniewiera, poniża i gwałci? Fajnie. To zawsze jakiś sposób na życie. - Wbiłam gwałtownie widelec w kotleta, nie spuszczając z niej oszalałego spojrzenia. - Nadal tyle chla, co wcześniej? - Przekręciłam sztuciec, a ona popatrzyła na mnie przestraszona.

- Brad, ona jest popierdolona. Nie wiem, jak ty z nią tyle wytrzymałeś. - Machnęła ręką, a we mnie się zagotowało.

- Brad, a może Ryan? - syknęłam.

- A może Hidan? - Prezes części europejskiej Uchiha Company znalazł się obok mnie, witając zabawnym tonem. Jednak w jego spojrzeniu coś taksowało dwójkę przede mną i nie było to nic dobrego.

- A a propos tych, hmmm - blondynka udała zamyśloną - fetyszy! Tak, to odpowiednie słowo. - Zmierzyła mnie wzrokiem, kończąc wybornym prychnięciem. - Lubię to, maleńka.

Maleńka obijało się po mojej głowie wciąż i wciąż, czego nie mogłam znieść. Słyszałam to słowo tylko od niego, kiedy on częstował nim wszystkie.

- Fetysze, Ino? Naprawdę tak nisko upadłaś? - Sasuke pojawił się obok mnie, stając za plecami, a ja poczułam się bezpieczna. Teraz Ryan nie był w stanie mi nic zrobić.

Chwila. Skąd oni się znali?

- Och, Uchiha. Teraz ty? Haha! - Zaśmiała się cynicznie. - Oj Sakurwko, przyciągasz samych dobrych facetów. To ta zasada przeciwieństw, tak?

- Odwołaj to, co powiedziałaś - syknął Sasuke, zaciskając dłoń na moim ramieniu, co sprawiło mi nieco bólu, lecz tak jak wczoraj przytrzymało przy ziemi, dało poczucie realności tego co się działo.

- Bo co? Księżniczka się obrazi? Sasuke, nie oszukujmy się…

- Była opcją na chwilę, która nie nadawała się dla mnie i tyle. Choć takie bezwartościowe związki też są w życiu potrzebne. - Ryan rozłożył teatralnie ręce, a moje opadły bezwładnie wzdłuż ciała.

- Jak…

- Chwila. - Sasuke chciał rzucić się na niego z pięściami, lecz zatrzymał go Hidan. - Jesteś pewien, że mówisz o tej dziewczynie? - Wskazał na mnie, a ja nie byłam zdolna, żeby się odezwać. Za dużo działo się dookoła.

- A widzisz tu jakąś inną, która nie jest moją obecną? - prychnął. Spojrzałam na szklankę i byłam prawie pewna, że w środku znajdował się alkohol. Nawet po drugiej stronie stolika czułam ten odór.

- Cofnij to wszystko, a rozejdziemy się pokojowo - powiedział Sasuke, siląc się na miły ton. Obok nas rósł tłum gapiów, a ja chciałam stąd zniknąć. Teraz.

- Nie cofnę swoich słów, z resztą powiedziałem samą prawdę. - Ryan wstał, opierając się o stolik i pochylając do przodu.

- Zluzuj, Uchiha. Było, minęło - rzuciła Ino, a on skierował na nią swój wzrok.

- Z tobą już zamieniłem potrzebne słowa, więc nie odzywaj się nieproszona - syknął, znów patrząc na Ryana z niekrytą nienawiścią. Hidan stał cicho obok, jednak nie cofnął się.

- Od kiedy zginęli ci twoi rodzice… - powiedziała, w ogóle nie szanując treści wypowiadanych słów. Mówiła o śmierci. To nie było nic błahego. - Stałeś się imitacją starego siebie. Zero brawury, zabawy - zaczęła wyliczać - ostrej jazdy  na wyścigach, adrenaliny i wiele innych rzeczy, dla których z tobą byłam prócz pieniędzy, które nadal nosisz w portfelu, lecz przy tym obrocie sprawy już nic nie jest pewne…

- Nie pozwalaj sobie, Ino - powiedział Hidan, mrużąc oczy.

- Stwierdzam fakty - prychnęła, a ja zrozumiałam, że Sasuke podzielał mój ból. To jego była, nie było innej opcji. W przeciwnym razie tak by się do siebie nie odnosili, a z resztą ona to potwierdziła. Może nie czuł się tak źle jak ja, ale na pewno coś przedarło się przez osłonę którą wokół siebie zataczał.

- Będzie lepiej, jak stąd pójdziecie. - Hidan jako jedyny z naszej czwórki zachował spokój. Ja byłam roztrzęsiona i niezdolna do sprzeciwu, a Sasuke… trząsł się z wściekłości.

- Mam w dupie to całe wasze przyjęcie! - Ryan wychylił do końca wszystko co miał w szklance, krzywiąc się na końcu. Miałam rację, znowu chlał. - Ciebie, ciebie, ciebie i ciebie. - Pokazywał na losowych ludzi, którzy stwarzali tłum przyglądający się naszemu przedstawieniu. Ja jednak nie miałam odwagi, aby podnieść na nich wzrok. Nie zniosłabym tego. - A szczególnie ciebie - kiwnął na mnie, na co zacisnęłam powieki. - Chciałem się dla ciebie zmienić, wiesz? Prawie ci się to udało! - Odstawił mocno szklankę na stół, powodując jej pęknięcie i zachwiał się na nogach, trzymając się przez chwilę ramienia Ino. Nie chciałam patrzeć w te szare, przepełnione furią i upojeniem alkoholowym oczy. Nacieszyłam się tym widokiem już zdecydowanie za dużo razy. - Byłem bliski, aby uwierzyć w te bajki o miłości, przywiązaniu i innych niepotrzebnych rzeczach! Szczególnie, kiedy zdiagnozowano mi raka, kiedy powracałem do przeszłości. - Na patio zapanowała cisza, która idealnie eksponowała jego niski głos, który trafiał nie tylko do mojego mózgu, ale i do serca i duszy, gdzie siał największe spustoszenie. - Ale za każdym razem jednak traciłem kontrolę, a czasami nawet nie chciałem! - Przerwał na chwilę, a ja poczułam jak Sasuke wciąga głośno powietrze. - Nigdy cię jednak nie kochałem. - Nachylił się moją stronę, ponownie napierając na blat, a ja mimo protestów utonęłam w jego szarych, stalowych oczach, które teraz wydawały mi się zagubione. Ale… Czym ja się łudzę, przecież to tylko alkohol. - Za każdym razem gdy budziłaś się z nowymi siniakami czułem jednak, że tak musi być. I było. - I w tym momencie czas nabrał szybszego tempa.

Głowa Ryana odleciała do tyłu, a Ino wydała z siebie długi, wysoki pisk. Chłopak złapał się za szczękę, lecz Sasuke mimo to ruszył na niego ponownie. Hidan jednak złapał go za ramię, ale on wyswobodził się. Brakowało jedynie centymetrów, aby Ryan oberwał ponownie, ale w tym momencie Sheeiren zblokowała jego uderzenie, unieruchamiając go.

- Nie w ten sposób - powiedziała tak, że tylko my dwoje byliśmy w stanie ją usłyszeć. Zaraz obok nas pojawił się również Itachi, który również był wściekły, choć nie wiedziałam na kogo bardziej.

- Pozwę cię! - krzyknął Ryan, kiedy Ino próbowała jakoś mu pomóc, lecz na marne. On odrzucił jej dłonie, wlepiając we mnie nienawistny wzrok. Boże, dlaczego we mnie?

- Pamiętaj, że to ona ma większe pole manewru w tej kwestii - warknął Sasuke, który stał już spokojnie bez pomocy dziewczyny. Mając nogi jak z galarety wstałam, dziwiąc tym wszystkich, nawet samą siebie.

- Koniec przedstawienia, zabawa skończona! - Hidan zaczął rozganiać gapiów, lecz mimo to Ryan i Sasuke nie złożyli jeszcze broni, co bardzo mi się nie podobało. Popatrzyłam na Wesleya trochę dokładniej niż wcześniej.

Widać było, jak niszczyła go choroba. Włosy miał rzadsze, a cerę bledszą. Hektolitry alkoholu, które w siebie wlewał na pewno nie polepszały sytuacji, przez co właśnie nie obronił się przed ciosem Uchihy. Kiedyś jego refleks był niezawodny.  Jednak pomimo tego wszystkiego wcale nie było mi go szkoda.

- Sasuke, ty…! - Ino chciała coś jeszcze dopowiedzieć, kiedy jakaś dziewczyna zasłoniła jej usta.

Potem… Potem wszystko działo się ze mną w roli głównej, lecz obok mnie w taki sposób, że nie byłam do końca świadoma swoich ruchów.

Sasuke złapał mnie za dłoń i ruszył biegiem w stronę wyjścia z kwadratowego więzienia. Ludzie za nami krzyczeli. Ktoś nawet chciał zatarasować nam drogę, jednak bezskutecznie. Uchiha jak taran przedzierał się przez wszystkie przeszkody, pozostawiając za sobą jedynie zgliszcza. Mechanicznie ruszałam nogami, starając się nie udławić szlochem, który mną wstrząsnął. Jednak mimo tego nie uroniłam nawet jednej łzy.

Nie uroniłam jej nawet wtedy, kiedy Sasuke wepchnął mnie do auta, samemu po chwili siadając na miejscu pasażera. Nawet wtedy jak ruszył, o mało co nie przejeżdżając protestującego Ryana. A nawet wtedy, kiedy wyjechał przed siebie bez określonego celu, rozpędzając się do ogromnej prędkości, która normalnie przyprawiłaby mnie o zawał.

Czując, że właśnie tu powinnam się znajdować, patrzyłam na mijane domy z obojętnością. Tylko na to potrafiłam się teraz zdobyć, a to i tak było dużo. Minęliśmy centrum, a potem domki jednorodzinne. Przy wyjeździe z miasta znajdowało się wesołe miasteczko, a moją uwagę przyciągnęła pewna karuzela, na której zawiesiłam wzrok.

Ta karuzela stała się dla mnie dziwnie bliska, bo czułam, że moje życie było tą właśnie zabawką, która kiedy już się rozkręciła, nie dawała możliwości odwrotu.

 ***
Ohayo :D

Byłam dla niego skokiem w bok, a on dla mnie skokiem w przepaść.  - interpretacja piosenki Doroty Osińskiej "To nie banał" - serdecznie polecam.

Hmm, co ja wam mogę powiedzieć? Notki na 80% będą dodawane co trzy tygodnie, a ja z pomocą Aerix znalazłam antidotum na szybkie zakończenie bloga. Jednak Karuzela tak szybko nie stanie :D 
Sprawa z Ryanem zaczyna się trochę wyjaśniać, lecz mimo tego, że może dużo wam wyjaśniłam, nadal sporo jest pokomplikowane i zamierzam to wykorzystać xD Podróż Sasuke i Sakury będzie miała ciekawy przebieg i tak samo ciekawe skutki... :> 
Pozdrawiam was i życzę świetnego weekendu majowego! <3